28 lis 2016

Od Ellen do Adriena

Spuściłam wzrok na swoje stopy, bezmyślnie miętoląc rąbek bluzy Adriena, którą zostawił u mnie w mieszkaniu podczas poprzedniej wizyty. Była na mnie za duża, ale materiał z którego była zrobiona był miękki i ładnie pachniała.
- Mhm... rozumiem - mruknęłam bez większego przekonania i gestem zachęciłam kotołaka, aby przysiadł na skraju łóżka. Gdy stał na środku pokoju i wpatrywał się we mnie swoim przenikliwym wzrokiem czułam się strasznie niekomfortowo. Przyjaciel zrobił to o co prosiłam i po chwili objął mnie, a ja dla większej wygody oparłam głowę na jego ramieniu. - Ale chyba nie wszystkie wilkołaki takie są...
- Hm?
Wzięłam głęboki oddech, aby odpowiedzieć najspokojniej jak umiem. Przed oczami mignęła mi przyjazna twarz Alexa, który zawsze zachowywał się jak gentleman i nigdy nie mnie nie uraził.
- Jakiś czas temu poznałam jednego i nie sądzę, żeby zrobił mi krzywdę... - zaczęłam ostrożnie, zerkając ukradkiem na Riena.
- El, teraz to nie byłby on. Wilk wewnątrz przejąłby nad nim kontrolę, a szansa, że w porę się opamięta jest naprawdę niewielka. Gdyby to nie było ważne, nie czepiałbym się o to.
- Okej, będę grzeczna - odpowiedziałam już pewniej i wstałam. - Herbata wystygnie, a tego byśmy nie chcieli.
- Masz ciastka? - spojrzał na mnie z nadzieją, a mnie uderzyło podobieństwo jego spojrzenia do błagalnego wzroku Replay'a.
- Myślałam, że tęskniłeś za mną, a nie za wypiekami piekarni! - wyrzuciłam mu żartobliwie, siadając na kanapie.
- Zaprosiłaś mnie. Powinnaś się liczyć z tym, że będę głodny po przebyciu tylu kilometrów - uśmiechnął się szelmowsko i sięgnął do półmiska z maślanymi kwiatkami.
- Mówisz jakbyś biegł pieszo - chciałam trzepnąć go w rękę, ale zdążył ją zabrać, nie puszczając przy tym słodkości.
- Skąd wiesz, że tego nie robiłem? - odparował, delektując się przysmakiem. Pokręciłam tylko głową z udawaną rezygnacją, a następnie przysunęłam się do niego. W telewizji leciało jakieś talking - show, które mimo starań prezenterki było strasznie nudne i przewidywalne. W pewnym momencie dłoń przyjaciela znalazła się na moim kolanie, toteż zaczęłam rysować na niej przeróżne zawijasy, które miały mi pomóc zebrać myśli. Zaskoczyła mnie jego reakcja na wieść o ciąży. Martwiłam się, że po prostu trzaśnie drzwiami i zniknie na zawsze w tej samej chwili. Nie chciałam jednak by nasza relacja, ze zwykłej luźnej, ale jednak zobowiązującej do pewnych rzeczy przyjaźni zmieniła się w obowiązek, który zepsuje nasz dobry kontakt.
- Nad czym tak myślisz? - jego cichy głos wyrwał mnie z zamyślenia.
- Nieważne, takie tam przemyślenia - zbyłam go wymuszonym uśmiechem.
- Chętnie posłucham - spojrzał na mnie wyczekująco. Napisałam mu na nadgarstku "frajer", na co kotołak zaśmiał się krótko. - No już, przecież cię nie zjem.
Westchnęłam ciężko.
- Chodzi o to, że ja nie chciałabym, żebyś czuł się winny za to co się stało... Gdybyś miał poczucie obowiązku i spędzał ze mną czas z przymusu, czułabym się okropnie. Nie miałabym ci za złe gdybyś teraz wyszedł i już więcej nie wrócił - wyrecytowałam na jednym wydechu, nawiązując do pewnej rozmowy z przeszłości.

Rien? ^^

27 lis 2016

"Porażka nie czyni cię przegranym, lecz jest motywacją do stania się lepszym"

KONTAKT: ataszan@gmail.com

Leonard Rose

25 lat | Mężczyzna | Łowca
OPIS:  Leo został sierotą w wieku około 12 lat, wtedy też do jego rodzinnego domu wtargnęły dziwne bestie o nieludzkim spojrzeniu i nienaturalnej wielkości paszczach, bo ust to nie przypominało. Pojawiło się w nocy, nikt z nas nie potrafił tego powstrzymać, jedyne co pamiętam to wepchnięcie do piwnicy i zamknięcie stalowych drzwi na cztery spusty. Słyszałem krzyki zarzynanych ludzi i coś drapiącego wściekle we wrota za kolejną ofiarą, brakowało na prawdę niewiele by to coś się do mnie dobrało. Widziałem już pazury wystające po niekończącym się darciu stali na reszcie im się udało, dopadli mnie. Niespodziewanie od strony dworu zadudniły odgłosy strzelaniny, jacyś obcy ludzie zaczęli z pozytywnym skutkiem okładać te potwory najróżniejszymi rodzajami broni, to było niezłe widowisko. Usłyszałem kroki, od razu otworzyłem właz, nie wiem kogo spodziewałem się spotkać po drugiej stronie. Stał tam dość stary facet dość wysoki brodę przytykaną miał siwizną, dziwnie się we mnie wpatrywał, w każdym razie wziął mnie ze sobą. Nic nie powiedział w zasadzie nic nie zrobił po prostu poczułem znużenie i bach budzę się w domku. Pierwsze godziny przepłakałem, później otworzyły się drzwi i usłyszałem tylko suche "Przymknij się już, tak nie przywrócisz ich do życia". Coś w tym było, nie bardzo rozumiałem co, lecz zamilkłem.
Dopiero następne zdanie mnie otrzeźwiło. "Nie wziąłem cię dlatego, że jesteś biednym dzieckiem
jestem już stary, a ktoś musi zająć moje miejsce. W tobie dostrzegłem wielką moc, więc ucz się bo inaczej wywalę cie na zbity pysk" Tak zostałem łowcą. Wyuczony do perfekcji strategii, opanowania, obchodzenia się bronią oraz częściowo korzystania z "Mocy". Końcowo miły i spokojny chłopak uwielbiający książki, gry, muzykę oraz ponad wszystko łucznictwo które stało się jego pasją, lecz jeśli chodzi o prawdziwą pracę jest zacięty, wyrachowany i z płomiennym temperamentem. Jest zapominalski i nie raz zdarza mu się spóźniać na wyznaczone spotkania.
W kontaktach z dziewczynami jest dość nieśmiały i nie potrafi tego przemóc. Choć w działaniu dość nieprzewidywalny. Obecnie pracuje w sklepie muzycznym. Sam gra na gitarze, kiedy jest zdenerwowany albo strasznie mu się nudzi.
RELACJE: Rodzina zmarła podczas ataku, jedynym jego przyjacielem był Łowczy który nigdy nie zdradził imienia.

Od Adriena do Ellen

W milczeniu oddałem jej test. Moja mina musiała ją zaskoczyć, bo Ellen również zamilkła.
- Ellie... Co to ma znaczyć? - spytałem cicho.
Prychnęła, próbując jeszcze ratować sytuację udawaną nonszalancją. Tyle, że ja potrafiłem ją przejrzeć.
- To co widzisz. Nie nauczyli cię, jak to działa?
Nadal gapiłem się na nią jak cielę.
- Nauczyli. Tylko nigdy nie wpadłem, Ellen. Nigdy.
- Kiedyś musi być ten pierwszy raz.
Pokonałem dzielącą nas przestrzeń, zamykając El w mocnym uścisku. Zaskoczyłem ją tym gestem, wiedziałem, że nie tego się spodziewa.
Kiedyś, gdy wyszło na jaw kilka moich dziewczyn, spytała, co zrobiłbym, gdyby któraś wpadła. Odpowiedziałem wtedy, że zmyłbym się z pola widzenia na jak najdłużej i że dzieci to nie moja bajka.
- Ellie, nie chcę cię straszyć, ale mamy poważny problem. 
- No co ty nie powiesz.
Westchnąłem ciężko.
- Usiądź lepiej.
- Rien, jestem na początku ciąży, jeszcze nie umieram.
- Nie o to chodzi.
Posłusznie usiadła, rzucając mi tylko długie spojrzenie.
- Ellie, dziecko które nosisz najprawdopodobniej będzie kotołakiem. Jesteśmy dość... inwazyjni. Jeśli tak jest, to znaczy, że już teraz twoja woń znacząco zmieniła się dla przedstawicieli nadnaturalnych. To naraża cię na niebezpieczeństwo, ponieważ nie nosisz na sobie zapachu dorosłego kotołaka, który byłby ojcem i chroniłby cię. Wtedy przedstawiciele mojej rasy trzymaliby się od ciebie z daleka. Na razie jedynym ich pragnieniem jest cię wypatroszyć, nie chcemy nieuświadomionych dzieciaków. Jest też druga sprawa. O ile inni nadnaturalni raczej nie wchodzą nam w drogę i tolerujemy ich na swoim terytorium, tak z wilkołakami jest odwrotnie. Oni też wyczuwają zmianę w twoim zapachu, Ellie. I mogliby zabić cię dla czystej złośliwości.

Ellen?

26 lis 2016

Od Ran

- Wróciłam! - krzyknęłam i weszłam do mojego domu. Od razu usłyszałam szamotanie w klatce Viela. Westchnęłam cicho. Po co ja zawsze wołam skoro i tak z nikim nie mieszkam? Smutne, Ran, doprawdy, smutne. Pokręciłam głową i odłożyłam trzymane zakupy. Rozprostowałam palce i zdjęłam kurtkę. Powiesiłam ją i ponownie chwyciłam torby. Ruszyłam w stronę kuchni. Miałam ochotę na tosty z szynką i pieczarkami. Rozpakowałam kupione jedzenie, ale zostawiłam potrzebne produkty. Przygotowałam tosty. Nagle poczułam, że coś staje mi na nodze. Spojrzałam w dół. Zobaczyłam tam mojego królika. Jęknęłam.
- Viel, ty sobie kiedyś zrobisz krzywdę! Mówiłam ci żebyś wychodził tylko wtedy gdy jestem w pokoju! - powiedziałam. Pupil spuścił uszy. Uśmiechnęłam się i podniosłam Viela. Zrezygnowana pokręciłam głową. Pogłaskałam go i odniosłam do klatki. Dałam mu marchew, na co od razu polepszył mu się humor. Podobno te warzywa są dosyć niezdrowe dla królików, ale ten kto to pisał nie znał mojego zwierzaka! On nigdy na nic nie chorował! Zachichotałam głupio. Wróciłam do kuchni i zaniosłam kanapki do salonu. Jak zawsze panował tam bałagan. Na podłodze leżały książki i krzyżówki, na półkach walały się ciuchy pozwijane w kulki. Nie chciało mi się sprzątać. I tak nikt tu nie przychodził. Rozłożyłam się na kanapie i sięgnęłam po najbliższe łamigłówki. Co jakiś czas gryzłam tosta. Po chwili poczułam się senna. Spojrzałam na zegarek. Było dosyć wcześnie, więc mogłam się zdrzemnąć i zdążyć do pracy. Ziewnęłam i skierowałam się do sypialni. Zdjęłam aparat słuchowy i niewiele myśląc rzuciłam się na łóżko.

*****

Dryń,Dryń,Dryń!
Gwałtownie otworzyłam oczy. Sięgnęłam po aparat i założyłam go. Nie okazało się to dobrym pomysłem. I tam musiałam sobie kupić głośny budzik, żebym cokolwiek słyszała, a z połączeniem z aparatem...
- Jasny gwint! - warknęłam i wyłączyłam to irytujące urządzenie. Spojrzałam na zegarek.
- CO? - wrzasnęłam, tak głośno, że obudziłam śpiącego nieopodal Viela. Wybiegłam z pokoju. Szybko chwyciłam kurtkę i buty i pognałam w stronę miasta. Zostało mi tylko pięć minut! Zostanę wylana, jak nic. A znając mnie wpadnę na kogoś i się spóźnię. Tak się tym przejęłam, że nie zauważyłam zbliżającej się postaci. Wpadłam na nią zwalając ją z nóg. Stuknęliśmy się głowami i opadłam na ziemię. Kręciło mi się w głowie. No proszę, a nie mówiłam?
<Ktoś? Ktokolwiek?>

"Nie wiem jaka broń zostanie użyta podczas trzeciej wojny światowej, ale czwarta będzie na maczugi"

KONTAKT: Gmail: Howrse - Morille

 Ran Liryu

20 lat | Kobieta | Łowca
GŁOS: Miyo
OPIS:
 Ran nie lubi muzyki i hałasu. Związane jest to z jej częściową głuchotą i jej aparat słuchowy nie wyodrębnia od siebie dźwięków w hałasie. Denerwuje ją też gdy inne osoby mówią zbyt szybko. Nie nadąża wtedy za ich ruchem warg. Ran lubi ciszę, książki i łamigłówki. Jej ulubionym daniem są lody cytrusowe. Z natury jest pesymistką. Jest wysoką i umięśnioną dziewczyną i przez to często sprawia wrażenie wyluzowanej i przyjacielskiej. Ma farbowane białe włosy sięgające do pasa i oczy jak kawałki lodu. Na uszach nosi małe aparaty słuchowe. Jej lekko azjatycka uroda pochodzi od ojca, który był Mongołem. Jej ojciec wyemigrował do Anglii kiedy miał 9 lat. Na studiach (prawo) poznał jej matkę - Catherine. Po paru miesiącach zakochali się w sobie. Przeprowadzili się do Canterbury. Około pięć lat później pobrali się i urodziła im się prześliczna córeczka, którą nazwali orchideą. Jak się okazało Ran miała wrodzoną wadę słuchu. Nie przeszkadzało jej to. Miała swoją rodzinę i to jej wystarczało. W wieku 19 lat pojechała na wymianę studencką i tam została wplątana w ten cały świat. Nie chciała zabijać nadprzyrodzonych, ale mocno się bała, że prędzej czy później jeden z nich zabije jej rodzinę. Ma bardzo dobry wzrok. Nie lubi myć zębów i lubi camembert. Jeszcze nigdy nikogo nie zabiła.Jej ulubioną piosenką jest Pink Fluffy Unicorn Dancing on the Rainbow. 
PUPIL: Viel 
STOSUNKI:
 Ojciec - Nergui - bardzo go kocha i choć tego nie okazuje wskoczyłaby za nim w ogień, Matka - Catherine - cóż... Mama jak mama.Można się do niej przytulić, porozmawiać itd. Ran mocno ją kocha. 
Rodzice nie mają pojęcia o tym czym zajmuje się ich córka.

25 lis 2016

Od Alex'a do Ellen

- Niedługo się przeprowadzam do domu - powiedziałem - W końcu mnie stać.
- To dobrze - upiła łyk wody.
- Mhm - mruknąłem.
Ująłem drugą szklankę, nalałem wody.
- Jeśli będziesz chciała to Cię tam zabiorę - dodałem.
- Mogłabym? - spytała.
Wziąłem łyk wody i spojrzałem na Ellen.
- Oczywiście, że tak, przecież mówię - uśmiechnąłem się lekko.
El odwzajemniła uśmiech.
- A kiedy jeśli mogę wiedzieć? - zadała pytanie.
- Kiedy chcesz, nawet teraz - powiedziałem spokojnie.
Dziewczyna spojrzała na mnie
- To co jedziemy? Pokieruję Cię - dodałem.
- No to chodźmy - powiedziała z nutką niepewności.
Wziąłem kluczyk, narzuciłem kurtkę i otworzyłem drzwi dla El. Wyszliśmy. Po krótkiej chwili znaleźliśmy się przed samochodem mojej towarzyszki, wsiedliśmy do niego, Ellen wcisnęła gaz.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Samochód wtoczył się na podjazd. Wysiedliśmy z auta i ruszyliśmy w kierunku drzwi. Przekluczyłem je i wpuściłem dziewczynę do środka. Znajdowaliśmy się w przedsionku. Uruchomiłem korki, po chwili włączyło się światło. Ukazał nam się biało-szary salon z kanapą i fotelem, stolikiem oraz telewizorem. Przeszliśmy do kuchni. Pokazałem typowy asortyment każdej kuchni. Przyszedł czas na łazienkę. Ściany koloru kremowego przyozdobione kafelkami. Miałem też mały gabinecik, a w nim biurko, laptop i kilka biblioteczek. Skierowaliśmy się na schody, prowadziły one do sypialni,było to poddasze, czarno-białe ściany, łóżko składało się z dużego, wygodnego materaca, pościeli o takim samym kolorze oraz poduszek. Zeszliśmy do pokoju dziennego, usiedliśmy na kanapie.
- Co sądzisz? - spytałem - Podoba Ci się? Wiem... może trochę mały, lecz przytulny.

Ellen? :)

Od Katherine

Kolejny dzień mijał mi w ciszy i spokoju. Siedziałam przy kasie w księgarni i wciągałam kolejną fascynującą opowieść która ociekała romansem, tajemnicą i także morderstwem. Czyż takie klimaty nie są najlepsze gdy główny bohater jest mega seksiakiem, i wpada w objęcia seryjnej morderczyni z która przyjaźnił się w młodzieńczych latach? Jednak potem okazuje się że on umiera! I morderczyni zakochuje się w jego młodszej siostrze..
-Oczywiście że nie!- powiedziałam sama do siebie i przewróciłam kolejna stronę. Domyślałam się co wydarzy się potem, jednak nie chciałam psuć sobie smaku lektury więc starałam się nie myśleć o zakończeniu. Nagle mój spokój został przerwany, Odłożyłam książkę na bok i spojrzałam za okulary na klienta. Była to dość młoda dziewczyna, która nie wyróżniała się w tłumie niczym. I to było bardzo podejrzane. Obserwowałam ją kontem oka, wyczuwając nieprzyjemny zapach. Zwykły człowiek by nie zwrócił na to uwagi, jednak z jej buzi było czuć odór rozkładającego się mięsa który próbowała zatuszować miętówką. Odkąd babcia mnie tutaj wysłała mało rzeczy się działo. Lecz starałam zachowywać 100% czujność. 
-Mogę w czymś pomóc?- zapytałam z uśmiechem.
-Nie dziękuje..- wzięła książkę kucharską i podeszła z nią do kasy. Dzięki temu mogłam jej się lepiej przyjrzeć. Podczas pakowania i wydawania reszty dostrzegłam cechy charakterystyczne dla Wendigo. "To by w sumie wyjaśniało ten smród, dziewczyna dzisiaj spożywała pewnie jakieś martwe zwierze." pomyślałam. Pożegnałam się z klientką i wzięłam swoją torebkę. 
-Pewnie idzie zapolować na coś większego..- burknęłam i zamknęłam księgarnie wcześniej, pisząc jednocześnie właścicielowi, że wypadło mi coś ważnego. Muszę przyznać gdyż po moim ciele przechodziły dreszcze ekscytacji gdy tropiłam swoją ofiarę. Dość szybko zrobiło się ciemno, a ja doszłam do obozowiska w lesie jakiś turystów.
-A więc chcesz się zabawić w Hannibala słodko~ szepnęłam i z bezpiecznej odległości obserwowałam najprawdopodobniej kolacje Wendigo. Turyści pili dość duże ilości alkoholu, przez co ich czujność spadła i są bezbronni jak małe owieczki. Jednak ma to swój plus.. będą myśleć że to wszystko to tylko jakieś chore halucynacje. Gdy ognisko powoli zaczęło wygasać, grupka mężczyzn weszła do namiotu a kobieta jeszcze dla pewności sprawdzała czy ogień całkowicie zgasł. W tej chwili pojawiła się za nią dziewczyna pokazując swoją potworną naturę. 
-Uciekaj!- krzyknęłam do kobiety i rzuciłam w stronę stwora sztylet. Człowiek upadł i z szoku stracił przytomność. 
-W sumie lepiej dla ciebie, złotko~ podbiegłam do zaskoczonego Wendigo. Widać że doświadczenia to on miał mało.
-Zostaw mnie!- doszło do istoty że musi walczyć o życie. Od razu zaczęło uciekać w głębie lasu. Nie wahałam się i ruszyłam za nim. Wyciągnęłam z torebki srebrny sztylet i korzystając z nieuwagi dziewczyny rzuciłam się na nią od razu wbijając ostrze w tył jej głowy a potem serce.
-Niech skończą się twoje cierpienia, a niech twe ofiary odetchną gdyż ich śmierć została pomszczona..- powiedziałam i podniosłam się z martwego ciała poprawiając włosy. 
-Ignis~ polałam trupa cieczą która zaczęła płonąć. Babcia zawsze mnie uczyła że lepiej spalić dla pewności. Poczekałam z dobre 20 minut gdy po Wendigo pozostała kupka prochu.
-Zadanie skończone!- ziewnęłam głośno i wyciągnęłam z kieszeni telefon.
-Dobry internecie powiedz mi gdzie jest wyjście z tego mrocznego i mokrego lasu!- pokazała się nawigacja.
-Dziękuje Google Maps!- uniosłam smartphone do góry i ruszyłam przed siebie. W głowie właśnie leciała mi piosenka z Króla Lwa. Gdy nagle usłyszałam szmery, i to na pewno nie był lisek tylko coś większego. 

<Ktoś chętny? *^*>

"Nawet spokojnie nie mogę obejrzeć serialu!"

KONTAKT:  Email: klaudynka396@gmail.com | Howrse: Heks

Katherine Beiley

24 lat | Kobieta | Łowca
OPIS: 
Charakter: Kobieta mimo że ma 24 lata, w głowie ma pstro i masę rzeczy o których myślą napalone nastolatki które oglądają seriale i piszą fanfictiony. Kath ma bardzo przyjazne i otwarte podejście do innych, jednak często odznacza się w towarzystwie nieśmiałością i małomównością. Niestety to tylko pozory, tak naprawdę kocha rozmawiać. W sumie nie oczekuje od rozmówcy, a raczej słuchacza zbyt wiele. Ważne by mogła powiedzieć to co chce. Jest bezpośrednia w relacjach między ludzkich, może dlatego odstrasza tylu mężczyzn od siebie. Kompletnie nie zna słowo takt. A co dopiero mówi a potem myśli. Jest mulem książkowym, gdyby nie praca by najchętniej siedziała w swojej małej kawalerce i czytała książki. Jednak to nie wszystko, jest wielką fanką seriali i filmów. Często chodzi głową w chmurach, przez to posiada zawieszenia. Co często niepokoi innych. Brakuje w niej strony bardziej kobiecej, nie dba za bardzo o wygląd jeśli się ubierze w sukienkę to wiedz że coś się dzieje. Nie lubi gdy ktoś próbuje wziąć nad nią kontrolę, dość mocno się irytuje. Kath wszystko chce robić sama i sama i sama. Jest zabawną osobą, śmieszkowała by sobie cały dzień. Może po niej nie widać ale jest zboczeńcem.
Lubi wysiłek fizyczny, który jest częścią jej profesji łowcy. Jest bardzo wybuchowa i nie panuje nad sobą. Łatwo wpada w tarapaty lub dość dziwne sytuacje, chociaż ona sama jest dziwna. Może nie widać po niej, jednak posiada mroczną stronę. Jest bezlitosna i ocieka profesjonalizmem jeśli chodzi o polowania.
Historycznie urodziła się w dość porządnej rodzinie, ba raczej w klanie łowców Beiley. Przez to że była jedynaczką całe ambicje ojca i babci by stała się najlepsza były większe. Przez to powstał pewien konflikt między nią i matką. Miała podejście do życia podobne do ojca, nie zajmowała się związkami i imprezami. Wolała siedzieć w pokoju i czytać książki lub trenować z ojcem. Gdy skończyła liceum, zamieszkała na polecenie babci w miasteczku niedaleko Londynu. Starsza kobieta uważała że coś się mrocznego tam czai, a Kath jako jedna z najlepszych ma tam się udać pod przykrywką.
Umiejętności: -Sztuki walki, samoobrona i biegłe korzystanie z broni białej. Woli tradycyjne polowania na istoty nadnaturalne.
-Nie umie za bardzo języków współczesnych, ale za to bez problemu zna łacinę, staro galijski i wszelakie runy.
-Jest dobrym pisarzem.
-Ma wyczulone wszystkie zmysły, mimo że nosi okulary o zmroku wyostrza jej się wzrok.
-Pala się zaawansowaną magią, szczególnie obronną i lecznicą, odziedziczyła je po ojcu.
-Może nie widać, ale jest bardzo silna.
PUPIL:Na razie brak.
STOSUNKI:
 Mery Beiley – matka, nie ma z nią kontaktu od ostatniej kłótni.
Adam Beiley – ojciec, ma z nim bardzo dobre relacje to on nauczył ją wszystkiego.
Luis Smith – były narzeczony, uciekł przed ślubem.
Cristian Jonson – były chłopak, zniknął na pierwszej randce pewnie się utopił w łazience.
Lilith Beiley – babcia, prawdziwa feministka i mężczyzna w jednym. Głowa klanu rodziny Beiley.

INNE:
-Ma obsesję na punkcie słodyczy, piecze dużo ciast i tortów.
-Jej ulubiony kolor to zielony.
-Lubi spędzać czas głównie w domu.
-Gdy przerwiesz jej czytać wpada w ataki szału.
-Najbardziej boi się ślimaków i lekarzy.
-Często wybiera się na zloty fanów fantastyki.
-Ma pecha do mężczyzn.
-Nie lubi dzieci.
-Pracuje jako sprzedawczyni w księgarni.


"Even angels could be bad"

KONTAKT: zebiromare@gmail.com

Camille Bernice

24 lata | Kobieta | Wampir
GŁOS: Nieznany
OPIS:
Charakter: Camille jest dumną, wyrafinowaną i piękną kobietą. Z łatwością potrafiłaby uwieść każdego mężczyznę, pomimo tego nie wiąże się na dłużej. Została wychowana w majętnej rodzinie na damę. Pomimo tego może wykazać brak kultury. Czasami nadużywa ironii lub sarkazmu. Często mówi to, co myśli, bez owijania w bawełnę. Lubi wyróżniać się z tłumu. Zawsze ceniła sobie wyczucie mody i gustu.Obraca się w wysoko postawionym towarzystwie lecz czasami można ją spotkać w mniej wytwornym towarzystwie na przykład w barach albo klubach. Lubi dobry alkohol i towarzystwo. Potrafi wybrnąć z każdej sytuacji. Sztuki kłamstwa i oszustw opanowała do perfekcji.

Jest bardzo szybka, zwinna i silna, nawet jak na wampira. Jest idealnym strategiem. Potrafi posługiwać się każdym rodzajem broni, od palnej do siecznej. Lecz jej najniebezpieczniejszą bronią jest ona sama.
Wygląd: Rude włosy, szare oczy, nieskazitelna, blada cera. Długie, piękne nogi, szczupła i zgrabna sylwetka. Jednak pod tą piękną skorupą kryje się prawdziwy potwór.
PUPIL: Santiago
STOSUNKI:
Ash Whisper - najlepszy przyjaciel, współlokator i towarzysz podróży i przygód
Miranda Bernice - siostra, kiedyś sprzedała swoją duszę i tak po wielu latach w Piekle stała się demonem, nie rozmawiają zbyt często, jeśli w ogóle
Camille zna wielu innych ludzi, głównie z wyższych sfer lecz niewielu z nich się wyróżnia, natomiast cała jej rodzina już dawno nie żyje

Od Elenor do Jamie

-Nigdzie się stąd nie ruszę, dopóki nie udostępnisz mi akt Moriarty. - warknął Atkins, w jego oczach błysnął obłęd.
-To wszystko tworzyłam sama przez dziewięć lat i nie zamierzam ci tego dawać, Alexandrze. - odparłam zimno.
-Harvey, masz mi to dać. - mężczyzna zacisnął dłonie pięści
-Nie. -  powiedziałam, spokojnie patrząc detektywowi oczy, jednak szybko wzbierała we mnie wściekłość, spowodowana pobudzeniem poprzez heroinę. Starałam się ją opanować, ale złość rosła z każdą sekundą.
Atkins zrobił krok w moją stronę, uśmiechając się cynicznie. Wściekłość osiągnęła apogeum, pchnęłam mężczynę z dużą skutecznością. Ten zachwiał się, potknął o pudło, by ostatecznie uderzyć głową o kant szafki. Odetchnęłam i spokojnym krokiem podeszłam do Alexandra. Sprawdziłam puls. Zmarł. Cofnęłam się i obojętnie przyjrzałam się ciału, rozmyślając. Śmierć detektywa była uniwersalnym kluczem, który może otworzyć mi wiele drzwi, a ja zamierzam to wykorzystać. Usłyszałam kroki Joan, wychodzącej z kuchni. Nagle stanęła, pradopodobnie, zauważając swego przyjaciela martwego. Dalej stałam w tym samym miejscu, patrząc na ofiarę "wypadku".
- Zabiłaś go! – ryknęła Watso. – Kurwo! – uśmiechnęłam się ironicznie.
- Oj, nieładnie, nieładnie, moja droga – Jamie  westchnęła ciężko, zwracając się do mnie. – Teraz obie jesteśmy morderczyniami. Jak się z tym czujesz? Musisz mi wszystko opowiedzieć. To takie ekscytujące!
- Czuję się wspaniale, Moriarty – odpowiedziałam wzruszając ramionami i odwracając się w stronę kobiet – Pozbyłam się szaleńca, niszczącego wszystko, czego dotknął. Nie rozumiem tylko dlaczego Watson tak się zachowuje. Atkins zwariował już dawno, po tym jak sfingowałaś swoją śmierć. Tak naprawdę, jego śmierć była kluczem, który otworzył mi drzwi do rozwiązania wielu spraw.
- W świecie zamkniętych drzwi człowiek z kluczem jest królem – powiedziała blondynka, ściskając Watson, której oczy płonęły w furii. - Och, słodziutka, powinnaś zobaczyć mnie w koronie – uśmiechnęła się do mnie – Ach, Joan, mogę użyczyć twojego telefonu, prawda? Dziękuję, kochana – zwróciła się do Watson i, nie mając zamiaru oczekiwać jej odpowiedzi, sięgnęła do kieszeni spodni kobiety. Szybko wyjęła komórkę, jeszcze zanim Joan uderzyła ją, odpychając – To bolało – westchnęła pani Oswald, gładząc policzek – No cóż, trudno – wzruszyła ramionami i zajęłam się komórką. Odblokowała urządzenie. Zadzwoniła do kogoś, zapewne do Lestrade. – Kapitanie? Tutaj najwspanialsza Moriarty. Mam bardzo ważną sprawę. Pani Elenor Meredith Harvey, znana szerzej jako Holmes, zamordowała człowieka! Tak, właśnie, zamordowała! Denat nazywa się Alexander Atkins, nie wiem jednak, jak zginął dokładnie, morderczyni nie chciała tego wyjaśnić. Wszystko działo się w mieszkaniu pani detektyw. Może to pana zainteresuje, ale ja też tu jestem. A teraz, żegnaj, mój drogi kapitanie – rozłączyła się i oddałam telefon zszokowanej Joan – A teraz wybaczcie, już sobie pójdę. Bywajcie! – odwróciła się szybko, podeszła do drzwi i otworzyła je.
- Nigdzie nie idziesz. – powiedziała twardo Watson, odbezpieczając broń, tym samym zatrzymując przestępczynię w wejściu.
Również wyciągnęłam pistolet, lecz nie zadałam sobie trudu, by celować w Moriarty, po prostu przerzucałam go z ręki do ręki.
-Naprawdę nie zostaniesz, Jamie? Zrobiłbym kawę, pogadałybyśmy o kosmetykach, facetach i o czym tam jeszcze rozmawiają zwykłe kobiety. - uśmiechnęłam się sztucznie.
Podeszłam do blondynki i wyciągnęłam broń z jej kieszeni płaszcza.
-Żadko kto używa takich kul i to cię zgubi, Moriarty. - mruknęłam - Musisz mi wybaczyć, Joan. - powiedziałam, wycelowałam w zranione miejsce na głowie Atkinsa i wystrzeliłam. - Bardziej prawdopodobne jest, że byś go zastrzeliła, niż zadawała sobie tyle trudu, by go popchnąć. Tak, jest dokładnie tak, jak myślisz. Zatrę wszystkie ślady, które mogą wskazywać na mnie i stwórzę nowe, jednoznacznie wskazujące na ciebie, moją drogą przyjaciółkę.
-Kochana, byłabyś świetną przestępczynią. Razem rzuciłybyśmy świat na kolana. - stwierdziła Jamie.
-Ile nad tym myślałaś? - westchnęłam.
-Dziewięć lat. - odparła kobieta, z jej twarzy nie znikał uśmiech.
Zamim zdyszany Lestrade wpadł do domu, zdążyłam utworzyć nowe poszlaki. Spokojnie otworzyłam mu drzwi.
-Witam, inspektorze. - posłałam mu słaby uśmiech osoby, która była świadkiem tragedii.
-Co tu się właściwie stało, pani Harvey? Zapytał mężczyzna, przypatrując się martwemu destektywowi.
-Byłam w kuchni z Joan, rozmawiałyśmy. Nagle tknęło mnie coś, by wyjść na korytarz, a ufam swojej intuicji. Tam ujrzałam Moriarty, u jej stóp leżał pan Atkins. Nie było już dla niego nadziei, zmarł. Jamie Oswald wycelowała pistoletem we mnie, ale na pomoc przybyła pani Watson. Moriarty zaskoczyła nas obie posiadanien komórki Joan, dzięki czemu mogła po pana zadzwonić. I tak się to prezentuje.
Chwilę jeszcze poroznawialiśmy, w końcu przeszliśmy do salonu, gdzie Watson w milczeniu obserwowała morderczynię. Greg Lestrade skuł panią Oswald. Ta spokojnie podążyła za nim do samochodu, lecz tuż przy aucie wyrwała się inspektorowi, pobiegła do samochodu po drugiej stronie ulicy i odjechała.
***
Powoli sączyłam drinka w barze, jednocześnie uważnie obserwując człowieka Moriarty.  Niektórzy pozostali tu, by dalej być oczami i uszami blondynki. Był już dość mocno podpity, wciąż anonimowo, poprzez kelnerkę podsyłałam mu alkochol. Ten nie gardził niczym, co dostawał, a mi to było na rękę. Nachlany powie o wiele więcej, niż gdyby był trzeźwy.

Moriarty?

23 lis 2016

Od Alice Do Ellen

- To fajnie? 
- Nie wiem. Może? - odparła Ellen uśmiechając się. Bałam się. Zwykle osoby, które są miłe i w ogóle ich drugim zdaniem, po "cześć", jest "Mam na imię ...", są łowcami. To samo było z rodzicami. Zaprzyjaźnili się z Timem i Rosą Miss, uważając, że to dobrzy ludzie. Kilka tygodni później, małżeństwo zabiło moją najbliższą rodzinę. Zabili ludzi, którzy byli niewinni, bezbronni. Zrobili to tylko dlatego, że para coś potrafiła, w odróżnieniu do nich. Przyjaciele, lub jeśli kto woli; wrogowie, nigdy nie rozmawiali o swoich mocach. I chyba to sprawiło, że rodzice nie żyją. - Hej? - znowu zapytała
- Tak? - Ellen wyrwała mnie z transu, ale przypomniałam sobie o tym, o czym myślałam przed chwilą. Szybko zeskoczyłam z drzewa i pobiegłam w stronę swojego małego domku. Nie chciałam tego robić, ale coś mi mówiło, że po prostu muszę się odwrócić. Ellen masowała obolałą kostkę, po tym jak potknęła się o kamień. Jej mina mówiła wszystko. "Dlaczego mnie zostawiłaś?! Miałaś mi pomóc!"Ale jednak dalej się nie zatrzymywałam. Po prostu nie potrafiłam. Bałam się, że się nie pomyliłam i dziewczyna jest łowcą.

***
Siedziałam w swoim pokoju. Mieszkałam w małej, starej chałupce, między miasteczkiem, a lasem. Kiedy rodzice zginęli, ja już nikomu nie chciałam ufać i dlatego zamieszkałam w rozwalonym domku, na skraju lasu. Czytałam na pierwszym piętrze ulubioną książkę - "Nie rób tego". Opowiadała o dziewczynie, której rodzice giną w wypadku samochodowym i chcę znaleźć kierowcę tira, który wjechał w pickup'a jej rodziców. Zazdrościłam głównej bohaterce odwagi. Potrafiła jeździć po całym kraju, żeby zemścić się na znienawidzonym mężczyźnie. Kończyłam książkę piąty raz, kiedy usłyszałam, że ktoś otwiera drzwi. Powoli wstałam i poszłam na palcach w stronę drzwi. Uchyliłam je i zobaczyłam na schodach Ellen. Pobiegłam na koniec pokoju za szafę, nie zważając na głośne kroki po skrzypiącej podłodze. Dyskretnie patrzyłam na dziewczynę, oglądającą pokój. "Proszę... Tylko zostaw moje rzeczy..." Myślałam tylko. I zostawiła, ale zaczęła podchodzić do szafy. Wreszcie mnie zobaczyła.
- Cz-czemu tutaj jesteś? - zapytałam przerażona

Ellen?

22 lis 2016

Od Ellen do Alice

Dzisiejszy dzień w pracy był jednym z najgorszych jakie przeżyłam. Szefowa przyszła do firmy w nie najlepszym humorze i od razu zaczęła tyradę, że niby nie staramy się jak należy i zamiast pracować lenimy w bufecie. Miała poniekąd trochę racji, bo trzy czwarte osób z naszego oddziału nie robiło nic, żerując na wynikach reszty. Dziś kolejny raz zbyłam Bradleya, który usilnie próbował wyciągnąć mnie do kina, używając argumentu o chłopaku czekającym w mieszkaniu. Doskonale wiedział, że kłamię. Chcąc odreagować sytuację z firmy wybrałam się do lasu, gdzie zamyślona zboczyłam z głównej ścieżki. Kluczyłam między zaroślami i drzewami, co chwilę omal się nie wywracając. W pewnym momencie wyszłam na polanę, gdzie potknąwszy się o kamień wyłożyłam się jak długa. Prychnęłam i podniosłam wzrok, zauważając siedzącą na drzewie dziewczynę.
- Hej, pomożesz mi? - zapytałam ironicznie, podnosząc się co utrudnił mi ból w żebrach i silnie pulsująca ręka. Wytarłam nos w kurtkę i spojrzałam na brunetkę, która zeskoczyła z gałęzi i wpatrywała się we mnie uważnie.
- Sorki - odparła tylko, krzyżując ręce na piersi co zrobiłam i ja.
- Oh nie ma sprawy - fuknęłam, ale zaraz przybrałam bardziej życzliwy wyraz twarzy. - Co robisz w lesie? 
- Czytam.
- Ciekawe zajęcie - uśmiechnęłam się i usiadłam na trawie. - Jestem Ellen.

Alice? 

Od Anthony'ego do Jamie +18

Zacząłem wykonywać polecenie. Szybko ściągnąłem dżinsy, po chwili na podłodze leżały bokserki. Na moją twarz wbiegł łobuzerski uśmiech. Kobieta spojrzała na mnie.
- No nieźle - stwierdziła swoistym tonem, wbijając wzrok w moje dolne części ciała.
- No widzisz...- odrzekłem zadowolony.
Przedstawicielka płci pięknej wlepiła wzrok w płótno, co raz mocząc pędzel w farbie, spoglądając na mnie. Widziałem dokładne pociągnięcia pędzlem, wyczuwałem też lekkie skupienie na twarzy artystki. Na płótnie pojawiały się zarysy mojej postaci.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Od Aleca do Gwen

- Wstawaj!- poczułem zimną ciecz spływającą po mojej sierści. Poderwałem się z ziemi, szczerząc zęby. Ruszyłem na prześladowcę. Dziewczyna machnęła batem i uderzyła nim w mój bok. Potrząsnąłem głową i zmieniłem się w człowieka.
- Ałć... znowu zaczynasz?- jęknąłem, patrząc w oczy siostry.
- Chciałeś mnie zaatakować.- warknęła.
- Bo mnie brutalnie obudziłaś.- odparłem i przecisnąłem się przez drzwi.
Alice zaśmiała się i ruszyła za mną po schodach.
- Gwen uciekła wczoraj po twoim odejściu. Przestraszyła się.- mruknęła.
- Przesadzasz, może miała coś do załatwienia.- oznajmiłem.
- Tsa...- syknęła przez zęby.
- A ty ją puściłaś, nie próbowałaś jej przekonać.- odblokowałem telefon.
- Mniejsza o to. Idę z Clary do kina.- siostra zaczęła wchodzić po schodach.
Westchnąłem i zadzwoniłem do Gwen. Oczywiście, dziewczyna nie odebrała. Nie należałem do osób, które nachalnie dobijają się do ludzi dlatego zadzwoniłem tylko raz, widocznie Gwendoline nie chciała ze mną rozmawiać.
Dzwoniłem do niej przez tydzień, dzień w dzień. I powoli zaczynałem się martwić. Z tego powodu odszukałem miejsce pracy dziewczyny i wybrałem się tam po godzinach jej pracy. Gwen podeszła do jakiejś brunetki. Swoją drogą, bardzo atrakcyjnej brunetki. Wyłoniłem się zza rogu i ruszyłem w stronę dziewczyn. Rudowłosa odwróciła się i podążyła w moją stronę.
- Przepraszam, wiem, to wszystko było za szybko.- zacząłem.
- Naprawdę? Nie spodziewałam się, że to odszyfrujesz.- odburknęła.
- Jesteś na mnie zła, rozumiem. Ale cholera, zależy mi na tobie... jak jeszcze na nikim. Gdyby nie ty, nigdy nie stanąłbym do walki z Alfą, nawet nigdy bym mu się nie sprzeciwił. Zależało mi na tym żebyś wiedziała że zawsze Cię obronię, że jestem silny i potrafiłbym zabić wszystko co mogłoby Ci zagrozić.- dokończyłem.
Dziewczyna otworzyła usta aby coś powiedzieć i od razu je zamknęła.
- Wiem, że potrzebujesz czasu. Musisz przystosować się do nowej sytuacji.- oznajmiłem.
- Masz rację, potrzebuję czasu.- mruknęła.
- Gwen.... możesz mi nie ufać. Jeśli nie chcesz mnie więcej widzieć, po prostu się odwróć i odejdź. Dam Ci spokój, obiecuję. Możesz mnie opuścić ale bądź pewna że skoczę z mostu pod pociąg. Daję ci szansę lecz musisz odejść teraz.- odparłem.
- Alec...- zaczęła.
- Dobrze, rozumiem. Jak coś to dzwoń, najlepiej szybko, zanim rzucę się na klan wampirów... albo na siedzibę łowców.- przerwałem.
Dziewczyna spojrzała na mnie, pokręciła głową i mruknęła coś brzmiącego jak ,,Potrzbuję czsu". Uśmiechnąłem się. Gwen opuściła głowę, odwróciła się i podeszła do przyjaciółki. Brunetka rzuciła mi oskarżycielskie spojrzenie i pociągnęła Gwendoline za sobą. Westchnąłem cicho, szczerze mówiąc byłem przygotowany na taką reakcję. Skręciłem w boczną uliczkę i ruszyłem w stronę domu, zastanawiając się nad moim dalszym losem.

Gwen? Beznadziejne i krótkie... ale cóż xd

21 lis 2016

Od Ellen do Adriena

- Ale to było zabawne! - podciągnęłam nogi do piersi i uśmiechnęłam się szeroko.
- Wcale nie. Ty i Damien macie takie same okropne poczucie humoru - zarzucił mi z uśmiechem, popychając lekko przez co straciłam równowagę i runęłam do tyłu na plecy. Całe szczęście, że miękkie poduchy złagodziły upadek, bo w przeciwnym razie opadłabym na do dość twardy podłokietnik.
- Chcesz wojny? - złapałam za rąbek poduchy i uniosłam ją symulując przygotowanie do ataku.
- Nie! Poddaję się! - zasłonił twarz rękoma, a przez palce widziałam jego lekko kpiący uśmiech. Gdy wyprostował się w celu oparcia o  kanapę rzuciłam w niego jaśkiem. - Jesteś potworem El Diablo.
Zrobiło mi się ciepło na sercu, gdy nazwał mnie tak, jak robił kiedyś.
- Spać mi się chce - jęknęłam, rozpychając się na kanapie. Przez Adriena musiałam skulić nogi, co było strasznie niewygodne. Kotołak sięgnął za plecy i podał mi jedną z poduszek. Oparłam ją o poręcz i ułożyłam na niej głowę. Złapał moje nogi i położył je na swoich udach.
- Miło?
- Mhm... - mruknęłam i zamknęłam oczy.
~~*~~
Minęły trzy miesiące od odwiedzin Riena. Zwyczajnie chodziłam do pracy, brałam udział w zajęciach umilając sobie wieczór regularnymi rozmowami z przyjacielem. Ostatnimi czasy zaczęłam czuć się niezbyt dobrze, a od jakiegoś czasu zauważyłam delikatnie wystający brzuszek. Brak miesiączki dodatkowo mnie zaniepokoił. Wciąż mają w pamięci feralną noc, dla pewności zdecydowałam się zrobić test ciążowy. Kupiwszy go w aptece i unikając pełnego obrzydzenia spojrzenia farmaceutki szybko wróciłam z nim do mieszkania, gdzie bez chwili zwłoki zrobiłam go. Ze zniecierpliwieniem spojrzałam na niego, a gdy zobaczyłam, że wynik jest pozytywny przeżyłam szok. Do tej chwili nie dopuszczałam do siebie myśli o dzieciaku...
- Jest tu kto? - usłyszałam głos Adriena, który nie pozwolił mi dłużej martwić się problemem. Na śmierć zapomniałam, że miał dziś mnie odwiedzić. Szybkim ruchem odłożyłam test na szafkę nocną i poszłam przywitać się z przyjacielem.
- Cześć! - mruknęłam, całując go na powitanie w policzek. Czując jego lodowatą skórę, wzdrygnęłam się mimowolnie. - Herbaty?
- Z chęcią - uśmiechnął się, a ja odpowiedziałam tym samym. Skierowałam swoje kroki ku kuchni, gdzie zabrałam się za przygotowanie gorącego napoju. Jednak, gdy wróciłam do salonu nie zastałam tam Waylanda. Rozejrzałam się dookoła, a gdy zauważyłam uchylone drzwi do sypialni rzuciłam się w tamtym kierunku. Widząc kotołaka pochylonego nad testem, spróbowałam wyrwać mu go.
- Rien, do jasnej cholery, oddaj mi to! - zarządziłam, gdy po raz kolejny nie udało mi się mu zabrać testu.

Rien? :3

20 lis 2016

Od Adriena do Ellen

Westchnąłem ciężko, przecierając twarz.
- Nie planowałem tego. I żałuję, że do tego doszło, Ellie. Naprawdę. Przepraszam.
Spojrzałem w jej stronę, zmieszany.
- Rien, to nie jest tak, że mnie zmusiłeś czy coś. Oboje jesteśmy winni.
- To zależy. Powinienem być odpowiedzialny, nie pozwolić sobie posunąć się za daleko. Szlag, El, ja nawet delikatny nie byłem.
- Faktycznie, wyglądam, jakbym spotkała niewłaściwe osoby w ciemnej uliczce.
Parsknąłem śmiechem, czując jak atmosfera się rozluźnia.
- Więc... Przechodzimy z tym do porządku dziennego, tak? Mała wpadka, nic wielkiego - mruknąłem, rzucając Ellen pytające spojrzenie.
Skinęła głową.
- Teraz możesz powiedzieć Damienowi, że nareszcie mnie odhaczyłeś - uśmiechnęła się szelmowsko.
- Bardzo śmieszne. Jeśli mu o tym powiem, skończy na ziemi, umierając ze śmiechu. Przewidywał to, kiedy powiedziałem mu, że chcę przyjechać.
- Naprawdę?
Prychnąłem.
- Tak, za bardzo wierzy w chemię.
- Najwyraźniej się nie pomylił. Może rzeczywiście coś tam było między nami.
- Ellie! - trzepnąłem ją w ramię.
- No co? - zrobiła tę swoją minę niewiniątka.
- Bardziej niezręcznie czułem się chyba tylko po swojej pierwszej nocy z Damienem.
- Też byłeś pijany? Masz ciekawe doświadczenia seksualne, Rien.
- Nie byłem. Ale byłem tak obolały, że wyjście z łóżka nie wchodziło w grę. I dobrze, że to była zima, mogłem nosić szalik.
Ellie roześmiała się. Uśmiechnąłem się, przypominając sobie tamten okropny poranek.
- Już wiem, skąd ta skłonność do oznaczania partnerki.
Przewróciłem oczami, nieco zawstydzony.
- Spokojnie, moja droga, ty to jeszcze nic. Bywało ze mną gorzej.
- Ale, Rien, czekaj, czekaj, czyli wtedy, kiedy spieprzyłeś się z dachu, na którym oglądaliśmy gwiazdy, byłeś po ciekawej nocy z Damienem? A ja się zastanawiałam, czemu się tak krzywisz i chodzisz tak sztywno.
- Musimy do tego wracać? - jęknąłem.

Ellie?

Od Ellen do Adriena

Schowałam głowę w poduszkę, gdy słońce obrało moją twarz za punkt do oświecenia. Pozycja była jednak strasznie niewygodna, toteż zamiast walczyć z żywiołem poddałam się i zdecydowałam się wstać. Jeszcze nieprzytomna i z bolącą głową wyciągnęłam z szafy ubrania, a następnie wciągnęłam je na siebie ospale. Zanim wyszłam z sypialni spojrzałam na siebie w lustrze, a wtedy moje ciało przeszedł zimny dreszcz. Ciemne siniaki w okolicach szyi i obojczyka wyglądały strasznie, a widząc je zatoczyłam się do tyłu. Przysiadłam na skraju łóżka i wbiłam wzrok w taflę lustra. Ukryłam twarz w dłoniach starając przypomnieć sobie choć najmniejsze wspomnienie z wczorajszego wieczoru. Pamiętałam tylko dość niecodzienną grę w pokera i nic więcej.
- Cholera - zaklęłam i nie mając innego wyjścia, zamieniłam bluzkę na ciemnofioletowy golf, zakrywający mi połowę szyi. Później po raz kolejny usiadłam na materacu. Właśnie w takich chwilach brakowało mi przyjaciółki, która doradziłaby mi co w tej sytuacji począć. W razie potrzeby przyjechałaby do mnie z pudłem lodów i obejrzała ze mną jakąś tandetną komedię romantyczną. Wypłakiwałybyśmy oczy w chusteczki i wspólnie stwierdzałybyśmy, że życie jest bez sensu. Jednak teraz nie miałam ani przyjaciółki ani lodów, a na to drugie miałam straszną ochotę. Wiedziałam, że w końcu będę musiała wyjść z pokoju, bo toaleta jest po drugiej stronie mieszkania. Fakt, że jest dziś sobota dodatkowo mnie denerwował. Od dawna nie tęskniłam tak bardzo do swojego stanowiska firmie. Zebrawszy się na odwagę, wyszłam z sypialni i skierowałam się do kuchni, gdzie jak się okazało siedział już Adrien.
- Dzień dobry - wydusiłam, unikając jego spojrzenia i wstawiając wodę na herbatę. Otworzyłam szafkę w poszukiwaniu tabletek przeciwbólowych, a gdy już pogodziłam się z myślą braku ich, Rien wyciągnął ku mnie rękę, na której leżały. Podziękowałam mu skinieniem głowy i czym prędzej zabrałam je z jego dłoni. Drgnęłam nerwowo, gdy kotołak wstał, by włożyć talerz do zlewu i odsunęłam się od niego na tak zwaną "bezpieczną odległość". Napięcie między nami było wręcz namacalne, dlatego gdy tylko woda się zagotowała czmychnęłam do salonu. Właśnie wystukiwałam refren jakiegoś sezonowego hitu, gdy po drugiej stronie kanapy usiadł Rien i wbił wzrok w telewizor. Te kilkanaście centymetrów między nami było jak mur, który oddzielał nas od siebie. 
- Adrien... - zaczęłam i wzięłam głęboki oddech. Wayland zwrócił ku mnie swoją twarz, a jego oczy miały intensywnie zieloną barwę. - Porozmawiajmy o tym... w przeciwnym razie to nie da nam spokoju...

Rien? :3 

Od Chihayi do Felixa

Gdy nieznajomy chłopak odszedł, westchnęłam. Zebrałam swoje rzeczy z ławki, wraz z Daisy i ruszyłam. W zasadzie to nie miałam pojęcia, gdzie powinnam się udać. Szłam tam, gdzie nogi mnie poniosły. Po jakimś czasie znalazłam się na polanie w lesie. No tak...
-Niedługo pełnia- szepnęłam, wciągając leśne powietrze. Wtedy zobaczyłam jakiś kamień, postanowiłam na nim usiąść, co zrobiłam. Oparłam ręce za sobą i westchnęłam. Wtedy poczułam, jak coś zaczęło po mnie łazić. Spojrzałam na prawą nogę i zauważyłam Daisy, która chyba chciała ze mną porozmawiać. -Coś nie tak?- zapytałam myszkę. Ona tylko pokiwała głową, po czym weszła na moją dłoń, którą do niej wystawiłam.
-Pełnia- pisnęła. Westchnęłam. No tak, zawsze się martwi, gdy mówię o pełni. -Wilk?- usłyszałam. Zaczęłam głaskać myszkę po główce.
-Będzie dosyć silna. Możliwe, że się zmienię- odpowiedziałam na jej nieme pytanie. -Chociaż wolałabym nie...- wyznałam. Wtedy usłyszałam wycie wilka. Dochodziło z niedaleka. To nie był żaden wilkołak... Czyżby wilk? Nagle zauważyłam, jak na polane wbiegł śnieżnobiały wilk. Spojrzałam w jego stronę, a on obnażył kły. Widziałam agresję w jego oczach, jednak mnie nie zaatakował. To zapewne przez zapach... Chyba nie chciał mieć do czynienia z rodziną wilkołaków... Zwierze wnet podniosło głowę do góry i zaczęło biec w stronę jakiegoś chłopaka, który stał oparty o drzewo. Gdy mu się przyjrzałam, mogłam stwierdzić, że to był ten sam chłopak, który nie chciał wyrzucić śmiecia do śmietnika. Ten, zamiast uciekać, stał w miejscu, nic sobie z tego nie robiąc. -Uważaj!- zawołałam do niego. Może jest ślepy? Jednak chłopak nic sobie nie zrobił z mojego ostrzeżenia. Zamiast zobaczyć, jak wilk skacze na czarnowłosego, zobaczyłam, jak wilk się do niego łasi, niczym pies.
-Na co?- usłyszałam głos chłopaka, który wstał po tym, jak przytulił czworonoga. Fajnie, czyli to jego pupil?
-Torba- ledwo co szepnęłam, jednak Daisy usłyszała, bo szybko wlazła do mojej torby. Wstałam z kamienia i zaczęłam iść w kierunku wilka i czarnowłosego. -Jak widzę, to chyba już na nic- zaczęłam. Im byłam bliżej, tym czworonóg bardziej obnażał swoje kły i głośniej warczał. Zatrzymałam się w miejscu, lekko wzdychając. Chyba mnie nie polubi, no cóż...nigdy nie miałam ręki do psów i wilków... -Już się nie zbliżę. Możesz przestać się denerwować- szepnęłam pod nosem, jednak wilk musiał to usłyszeć, bo przestał wydawać z siebie dźwięków, jednak ciągle pozostawał czujny. Lekko się uśmiechnęłam. -Śledzisz mnie?- zadałam pytanie, lekko przechylając głowę. Znowu się spotykamy...do tego to on mnie znalazł.
-Bo nie mam nic innego do roboty- prychnął. Ja tylko wzruszyłam ramionami. Zaczęłam grzebać w torbie, po czym wyjęłam landrynkę i włożyłam ją sobie do buzi.
-To jak?- spytałam, zakładając ręce na piersiach.


Felix? Nie wierzę, że się tak rozpisałam ;-; ^^

Od Adriena do Ellen

- Herbata? Nie masz czegoś mocniejszego?
- Podobno jesteś przeciwko piciu ze mną - prychnęła.
Podreptałem za nią, przewracając oczami.
- Nikt nie powiedział, że chcę, byś ty piła. Ale, jeśli bardzo chcesz... Zrób tę herbatę, daj mi chwilę, skoczę do sklepu.
Wypadłem z mieszkania, nie czekając na jej odpowiedź. W osiedlowym sklepiku zakupiłem whisky i butelkę półsłodkiego wina na osłodę. Dotarłem do mieszkania w chwili, gdy Ellie zalewała herbatę.
- Poczekaj, pokażę ci cuda - powiedziałem, puszczając do niej oko.
Przez moment miotałem się w malutkiej kuchni, szukając potrzebnych składników.
Postawiłem na stole przed El parujący kubek.
- Spróbuj  - uśmiechnąłem się niewinnie.
Przyjrzała mi się podejrzliwie.
- Nie otruję się?
- Za kogo ty mnie masz! Gdybym chciał cię otruć, dałbym ci kawy.
Ostrożnie upiła łyk. Rzuciła mi zaskoczone spojrzenie.
- Co w tym jest?
- Trochę alkoholu, mocna herbata, brązowy cukier i odrobina mleka. Smakuje ci?
Skinęła głową, wracając do swojego napoju.
- Masz jakieś planszówki? Możemy zagrać.
- O co?
- Życie!
Rzuciła mi potępieńcze spojrzenie.
- Rozbierany poker brzmi nieźle, gdybyś miała karty.
- Adrien, założę się, że specjalnie próbowałbyś przegrać.
- Za dobrze mnie znasz - westchnąłem.
***
Obudził mnie koszmarny ból głowy. Jęknąłem cicho, próbując przypomnieć sobie coś z poprzedniego wieczoru, nim otworzę oczy. Pamiętałem moment, w którym w grze skończyły się żetony, a tuż potem alkohol. Pamiętałem też, chociaż z brakami, wspólną wycieczkę do monopolowego. Potem chyba przeforsowałem rozbieranego pokera. Dalej tylko przebłyski. Zastygłem, zaniepokojony, czując poruszenie po swojej prawej stronie. Czyjeś ciepłe ręce znalazły się na moim torsie.
Otworzyłem oczy i od razu tego pożałowałem. Kto tak mocno rozjaśnił słońce? Zerknąłem na osobę obok mnie i tego też pożałowałem. Źle, to Ellie. Gorzej, to całkowicie naga Ellie. Jeszcze gorzej, Ellie przytulona do mnie. I piekielnie - Ellie z ciemniejącymi znakami ugryzień na obojczyku i szyi, a niżej, na biodrach, z siniakami po zbyt mocnym chwycie.
- Szlag - mruknąłem do siebie.
Pięknie, dałem się ponieść i skończyliśmy w łóżku. W dodatku nie umiałem być delikatny.
Sięgnąłem po koc, leżący na podłodze i nakryłem nim El, wyplątując się z jej objęć.Wstałem i jak najciszej poszedłem do kuchni. Wziąłem proszki na ból głowy i już ubrany, starałem się zastanowić, co z tym fantem zrobić.

Ellen?

Od Ellen do Adriena

Szybko, ale dość niezdarnie przeskoczyłam przez siatkę, łapiąc w locie bluzę Adriena. Pognałam do przodu, posłuszna jego nakazowi i biegłam dopóki nie zdałam sobie sprawy, że jestem już daleko. Z trudem łapałam kolejne oddechy, czując jakby moje płuca płonęły greckim ogniem. Każdy wdech rozpalał moje gardło, a wydech brzmiał jak sapanie starego labradora. Oparłam się plecami o ceglaną ścianę budynku, chcąc uspokoić bijące szaleńczo serce i usiadłam na ziemi. Dopiero wtedy dotarło do mnie, że zostawiłam Riena samego. Nieświadomie przycisnęłam do siebie jego bluzę i rozejrzałam się dookoła, próbując rozpoznać, gdzie się znajduję. Spróbowałam iść dalej ciemną uliczką, a gdy drogę zagrodził mi mur, po chwili wahania zdecydowałam się cofnąć. Ostrożnia stawiałam kroki, rozglądając się wokół w poszukiwaniu śladu braci przyjaciela. Nie zauważywszy żadnego z nich ruszyłam chodnikiem w stronę mieszkania. Zdziwił mnie brak jakichkolwiek śladów bijatyki, tym samym mnie uspokajając. Znaczyło to, że udało mu się uciec.
Znalazłszy się w domu nie potrafiłam znaleźć sobie miejsca. Kilka minut spędziłam w kuchni, a następnie udałam się do salonu uporządkować książki, układając je alfabetycznie. Gdy skończyłam to robić usiadłam na kanapie, tam również nie mogąc spokojnie usiedzieć. Wierciłam się przez dłuższą chwilę, skończywszy z głową zwisającą z sofy.
- Szlag by to - mruknęłam, wbijając wzrok w cicho grający telewizor. Koty jakby czując mój ponury nastrój wtuliły się w mój brzuch, leżąc nadzwyczaj zgodnie. Ciszę panującą w pomieszczeniu przerwało ciche pukanie w okno, przez co zerwałam się jak oparzona. Zauważywszy na parapecie sporych rozmiarów kota, bez chwili namysłu wpuściłam go do środka. Zwierzę, gdy tylko dotknęło łapami podłogę zmieniło się w Adriena. Nim zdążył cokolwiek zrobić zamknęłam go w uścisku.
- Jesteś takim idiotą - zarzuciłam mu, wtulając twarz w bluzkę kotołaka. Odsunąwszy się, ujęłam jego twarz w dłonie uważnie jej się przypatrując. Nie znalazłam jednak nawet najmniejszego zadrapania. Dla pewności odgarnęłam mu z oczu, ciemne i odrobinę za długie włosy.
- Nic mi nie jest - odepchnął mnie żartobliwie. Spojrzałam na niego ze złością, na co uśmiechnął się lekko. - Naprawdę El.
- Jeszcze o tym pogadamy - fuknęłam, popychając go w stronę kanapy. - Ale najpierw herbata.
Ruszyłam w stronę kuchni, obróciwszy się jeszcze w jego stronę. Nasze spojrzenia się spotkały, na co on zrobił minę typu "Co znowu?"; jedna brew uniesiona, usta delikatnie wykrzywione. W odwecie tylko zmarszczyłam nos.

Rien? :3


Od Jacoba CD Alice

 Jestem taki sam jak wszystkie dzieci Apollina. Strzelam z łuku, gram na instrumentach, śpiewam i ewentualnie jestem ładny. Chciałbym urozmaicić swoje życie, bo tak naprawdę wszystko idzie po myśli mego ojca. Próbowałem np. wyhodować roślinę, ale jedyne co udało

Od Jamie do Elenor

- Watson! – westchnęłam ciężko, aż zbyt teatralnie, patrząc na obrażoną kobietę, wpatrującą się wściekle w szafkę ponad nią – Ale ze mną możesz porozmawiać. Należysz do bardzo ciekawych rozmówców, ale nie możesz być na mnie obrażona. Właściwie, to nic ci nie zrobiłam, to wszystko wina pani Harvey.
- Dlaczego ona nie rozumie, że heroina ją wykańcza? – zapytała, opierając się o kuchenny blat – Jest genialnym detektywem, a tak się marnuje – mruknęła wściekle, chowając zaciśnięte dłonie w kieszeniach kurtki.
- Ćpa, bo boli ją, że rozumie wszystkich dookoła, ale nikt nie rozumie jej. Widzi w ludziach układankę, ja widzę gry. Obie jesteście grą, którą zawsze wygrywam – odpowiedziałam, kierując się w jej stronę. Również oparłam się o blat, będąc tuż obok niej - Och, Joan, twoje usta wyglądają na samotne, może chciałyby poznać moje?
Watson westchnęła ciężko, przysłaniając jedną dłonią swoją twarz. Załamana, popatrzyła na mnie przez palce.
- No co? – zapytałam żałośnie – Wiesz jak bardzo chciałam to powiedzieć? Myślałam nad tym przez całą waszą kłótnię – dodałam, patrząc, jak ponownie chowa ręce do kieszeni – Może inaczej. Jesteś wodą?
- Rany boskie! – warknęła, patrząc na mnie wściekłym wzrokiem – Co teraz?
- Bo jeśli mnie nie lubisz, nie masz smaku. – odpowiedziałam, przygryzając wargę i uśmiechając się zwycięsko. Joan, z wrogiego spojrzenia, przeszła na niesamowicie wzgardliwe.
- Moja kolej – westchnęła, kręcąc głową ze zrezygnowaniem - Jesteś wodą?
- Dlaczego?
- Ponieważ nie mogę się doczekać, kiedy wyparujesz.
- Genialne – odpowiedziałam po chwili niezręcznej ciszy – Muszę to zapamiętać.
- Moment, słyszałaś to? – zapytała, prostując się i odchodząc kilka kroków – To chyba Alexander. – spojrzała z zamyśleniem na ścianę przed sobą. Skrzyżowałam ręce na piersi, obserwując ją z lubieżnym uśmiechem.
- Mogłabyś się odwrócić? – zwróciłam się do maskotki Atkinsa, będącego tuż za ścianą i prawdopodobnie rozmawiającego z Elenor.
- Nie, dziękuję! – krzyknęła, wychodząc z kuchni, by ujrzeć swego dawnego przyjaciela.
- Chciałam tylko sprawdzić, czy jesteś z nieba! – odparłam, ruszając za nią. Kobieta, będąc zaledwie kilka kroków przede mną, zatrzymała się gwałtownie, drżąc. Cofnęła się kilka kroków, przez co udało mi się ją chwycić w pasie. Nadal drżała, jednak nie wyrywała się, patrząc przed siebie. Podążyłam za jej przerażonym spojrzeniem i sama niespokojnie poruszyłam się, gdy zobaczyłam ciało Atkinsa. Jego skroń pokrywała krew, na twarzy zastygł przerażony grymas. Pani Harvey, stojąca nad nim, wpatrywała się w to obojętnie, jakby ciało jednego z lepszych detektywów nie leżało u jej stóp.
- Zabiłaś go! – ryknęła, wbijając paznokcie w moje dłonie, tym samym próbując się wyrwać, by móc zaatakować Elenor – Kurwo! – wrzasnęła, szarpiąc się. Mocniej zacisnęłam ręce na ciele, nie dając się jej wyrwać. Zerknęłam na ciało mężczyzny, odgadując sposób i przebieg śmierci. Zapewne wściekła Holmes popchnęła biednego Atkinsa, ten potknął się o pudło i przewrócił się, uderzając głową w pobliską szafkę.
- Oj, nieładnie, nieładnie, moja droga – westchnęłam ciężko, zwracając się do przyjaciółki i ignorując rzucającą się Watson – Teraz obie jesteśmy morderczyniami. Jak się z tym czujesz? Musisz mi wszystko opowiedzieć. To takie ekscytujące!
- Czuję się wspaniale, Moriarty – odpowiedziała Holmes, wzruszając ramionami i odwracając się w naszą stronę – Pozbyłam się szaleńca, niszczącego wszystko, czego dotknął. Nie rozumiem tylko dlaczego Watson tak się zachowuje. Atkins zwariował już dawno, po tym jak sfingowałaś swoją śmierć. Tak naprawdę, jego śmierć była kluczem, który otworzył mi drzwi do rozwiązania wielu spraw.
- W świecie zamkniętych drzwi człowiek z kluczem jest królem – powiedziałam, jeszcze mocniej ściskając Watson - Och, słodziutka, powinnaś zobaczyć mnie w koronie – uśmiechnęłam się do detektyw – Ach, Joan, mogę użyczyć twojego telefonu, prawda? Dziękuję, kochana – zwróciłam się do Watson i, nie mając zamiaru oczekiwać jej odpowiedzi, sięgnęłam do kieszeni spodni kobiety, nie mogąc powstrzymać się od muśnięcia pośladków. Szybko wyjęłam komórkę, jeszcze zanim Joan uderzyła mnie, odpychając – To bolało – westchnęłam, gładząc policzek – No cóż, trudno – wzruszyłam ramionami i zajęłam się komórką. Odblokowałam urządzenie i szybko odnalazłam numer Lestrade. Zadzwoniłam, a mężczyzna odebrał niezwykle szybko – Kapitanie? Tutaj najwspanialsza Moriarty. Mam bardzo ważną sprawę. Pani Elenor Meredith Harvey, znana szerzej jako Holmes, zamordowała człowieka! Tak, właśnie, zamordowała! Denat nazywa się Alexander Atkins, nie wiem jednak, jak zginął dokładnie, morderczyni nie chciała tego wyjaśnić. Wszystko działo się w mieszkaniu pani detektyw. Może to pana zainteresuje, ale ja też tu jestem. A teraz, żegnaj, mój drogi kapitanie – rozłączyłam się i oddałam telefon zszokowanej Joan – A teraz wybaczcie, już sobie pójdę. Bywajcie! – odwróciłam się szybko, podeszłam do drzwi i otworzyłam je.
- Nigdzie nie idziesz. – powiedziała twardo Watson, odbezpieczając broń, tym samym zatrzymując mnie w wejściu.


Elenor?

Od Jamie do Anthony'ego

- Naprawdę musimy to załatwiać tutaj? – zapytałam, opierając głowę na zaciśniętej pięści. Machinalnie rozejrzałam się dookoła, szukając potencjalnego zagrożenia, jednak ostatecznie skupiłam się na rozmówcy – Ktoś może nas usłyszeć. Ktoś, kto nie powinien. Będziemy musieli go zlikwidować.
- Spokojnie, muzyka zagłusza nasze słowa, nikt nie dowie się, co planujemy – odpowiedział spokojnie, dopijając kolejną szklankę alkoholu – Jeszcze raz Grouse – zwrócił się do barmana, który po chwili podał mu kolejną porcję whisky – Widzisz? Nikt się nami nie interesuje.
- To nadal jest zbyt ryzykowne – warknęłam, zaciskając palce na szklance z Grant’s – Maskotki Scotland Yardu są wszędzie. Dodatkowo, wiedzą jak wyglądamy.
- Więc wygól i wytatuuj sobie bok głowy – zaśmiał się. Drgnęłam, gdy zrozumiałam, jak alkohol działa na pana Brocka – Mi w żadnym stopniu nie przeszkadza to, że wiedzą o nas zbyt wiele – dodał, upijając łyk trunku – Odwróć się – powiedział, prawie niezauważalnym ruchem głowy wskazując na osobę znajdującą się za mną. Zerknęłam za siebie, by móc ujrzeć wpatrującego się we mnie ciemnego blondyna – Udawaj pijaną, może okazać się przydatny. Jeśli nie, oskórujemy go. Będę cię obserwował. – szepnął, po czym oddalił się, lekko zataczając. Nieznajomy mężczyzna podszedł do mnie, uśmiechając się szarmancko.
- Witaj, piękna. – odezwał się, przystając. Spojrzałam na niego pozornie tępo, jednak tak naprawdę przyglądałam mu się uważnie, oceniając stopień zagrożenia. Spojrzałam na jego twarz, która spokojnie mogłaby uchodzić za przystojną, na jego mięśnie, rysujące się pod obcisłą koszulką.
- Witaj. – odparłam po chwili, przypominając sobie jego wcześniejsze słowa
- Czy mógłbym poznać twe imię? – zapytał, obrzucając mnie spojrzeniem jasnych oczu.
- Susanne O’Donnell. – odpowiedziałam szybko, zdecydowanie za szybko, by te słowa mogłyby być prawdą. Jednak nie wyczuł tego niezbyt subtelnego kłamstwa.
- Anthony Wilson. – przedstawił się, muskając palcami moją dłoń. Uśmiechnęłam się fałszywie.
- Jest pan naprawdę… Piękny. Niezwykła symetria. Jako artystka jestem wyuczona, by jej szukać i odnajdywać w ludziach podobnych panu. – uśmiechnęłam się w jego stronę, ściskając jego błądzące palce.
- Jeśli dobrze myślę, spędzi pani ze mną wieczór w tym cudownym mieście. Czy się pani zgodzi, czy nie, zostawię panią z czym zastałem – zaczął, przejeżdżając kciukiem po knykciach – Zapewniam jednak, że będziemy się cieszyć ze wspólnego towarzystwa. Nie zamierzam pani zmuszać.
- Nie jest pan nudny. – dopowiedziałam, skupiając się na jego jasnych oczach.
- Staram się. – wzruszył ramionami, dopijając alkohol.
- Zgadzam się, ale mam jedno pytanie. Już powiedziałam, że jest pan niezwykle piękny i widzę, jak pan na mnie patrzy. Dlaczego musimy wychodzić gdziekolwiek indziej, niż własne mieszkania, żeby cieszyć się swoim towarzystwem?
- A więc gramy o wysokie stawki. Pozwoli pani? – uniósł wolną rękę, patrząc na mnie wyczekująco. Uśmiechnęłam się, chwytając ją. Anthony odłożył szklankę i wziąwszy haust powietrza, powoli, delikatnie, wyprowadził z klubu. Będąc na zewnątrz, ukryci w cieniu, chwyciłam kołnierzyk jego bluzki i pociągnęłam w dół, sprawiając, że spojrzał mi prosto w oczy. Przycisnęłam go do ściany budynku i pocałowałam – długo i namiętnie - wplatając dłoń w jego włosy, podczas gdy dopiero co poznany mężczyzna objął mnie w pasie. Odsunęłam się od niego, oddychając ciężko i śmiejąc się cicho.
- Nie jest pani nudna – zaśmiał się, potrząsając głową i prowadząc mnie do swojego samochodu. Otworzył drzwi, poczekał aż wsiądę, zamknął drzwi i dopiero wtedy sam wsiadł.
- Staram się. – odpowiedziałam, patrząc w jego stronę. Odpalił samochód, cały czas zerkając na mnie.
Przejazd od klubu do mojego mieszkania nie zajął długo – podałam mu potrzebne informacje, jak ognia unikając szczegółów. Wprowadziłam Anthony’ego do lokum, a gdy tylko zamknęłam za nami drzwi, mężczyzna przycisnął wpił się w moje usta, objął i niezdarnie poprowadził do pokoju. Opadliśmy na kanapę. Zdjęłam z niego ciemną bluzkę, a on rozpiął koszulę i rzucił ją na podłogę, tuż obok jego ubrania. Znowu mnie pocałował, błądząc dłońmi po plecach. Gwałtownie odepchnęłam go od siebie i wyśliznęłam się spod niego. Usiadłam na stołku, postawionym przy sztaludze z czystym płótnem. Ścisnęłam w dłoni pędzel, patrząc na półnagiego mężczyznę ze złośliwym uśmiechem.
- Rozbieraj się – machnęłam ręką w jego stronę, pochylając się nad pudłem z farbami – Namaluję akt, a będziesz na nim ty. Szybko!


Anthony?

19 lis 2016

Od Alice

Jestem inna od większości Feniksów. Bardzo lubię siedzieć na drzewie, w środku lasu. Patrzę wtedy na ptaki i inne leśne zwierzęta. Jednak boję się, że obok mnie przejdą jacyś ludzie, nieważne czy łowcy, czy nadnaturalni. Zawsze kiedy o tym pomyślę przechodzą mnie dreszcze. Co mam jednak na to poradzić, skoro po prostu kocham to miejsce. Czuję się tam jakbym naprawdę była wolna... Naprawdę szczęśliwa...  I dokładnie. Siedziałam właśnie na jednym z ulubionych drzew, czytając ulubioną książkę, o apokalipsie zombie. Ciekawiły mnie takie lektury. Przypominały mi o tym, co ludzie potrafią wymyślić, kiedy im się  nudzi, albo po prostu, próbują znaleźć rozwiązanie na zagadki życia. Czytając to nie zauważyłam, czyiś kroków.
- Hej. Pomożesz mi? - usłyszałam

Ktokolwiek?

Od Adriena do Ellen

Miło było wrócić do starych czasów, znów móc swobodnie śmiać się i patrzeć w niebo. Nie musiałem się przejmować zagrożeniem, mogącym czyhać na każdym kroku. Przesiedzieliśmy na dachu dosyć czasu, by słońce zaszło. Wieczór przyniósł chłód.
- Jesteś za spacerem? - spytałem, gapiąc się w ciemne niebo.
- Zależy gdzie chcesz mnie zaciągnąć.
Przewróciłem oczami.
- Na pewno nie w krzaki. Nie wiem, przejdziemy się po starych śmieciach. Do parku.
Ellie prychnęła, podnosząc się. Przekomarzając się i żartując, odnieśliśmy zbędne rzeczy do mieszkania.
***
Szliśmy wolnym krokiem, paplając coś bez sensu. Nagle poczułem znajomą woń, potem dobiegł mnie znienawidzony głos.
- Cześć, braciszku.
Zastygłem w bezruchu, czując rosnący gniew.Odwróciłem się, by stanąć twarzą w twarz z moim najstarszym bratem - Brandonem. Za nami stanął Dastan, pociągnąłem Ellie za rękę w swoją stronę, by nie mogli zrobić jej krzywdy.
- Nie przywitasz się? Długo się nie widzieliśmy - mój brat uśmiechnął się, ohydnym, lubieżnym spojrzeniem wodząc po Ellen.
- Wyjechałem. Pracuję - starałem się zachowywać neutralnie.
- Nawet do nas nie zajrzysz. Sammy to samo. Ktoś cię powinien nauczyć manier, gnoju.
Uderzenia się spodziewałem, zdążyłem go uniknąć. Pociągnąłem Ellie za sobą, biegnąc gdzieś w boczną uliczkę.
- Nie wychylaj się  - syknąłem do niej - Tę okolicę patrolują łowcy. Jeśli nas wykryją, to po nas.
- Nie musisz mi tego mówić - odparła.
Drogę zagrodziła nam wysoka siatka. Była zbyt niestabilna, by się po niej wspiąć. Ja z pewnością nie dałbym rady.
- Spróbuj przeleźć bokiem, tuż przy ścianie, ciebie utrzyma - warknąłem w stronę Ellen.
Za nami słyszałem przekleństwa miotane przez moich braci.
- A ty? - przyjrzała mi się uważnie.
- Z naszej wesołej rodzinki, to nie oni mogą uczyć manier. Obawiam się, że to ja muszę się tym zająć.
Przewróciła oczami, gdy pchnąłem ją lekko w stronę siatki. Posłałem za nią swoją bluzę.
- Zgrywasz rycerzyka, braciszku? - Dastan roześmiał się chrapliwie.
Zwód był udany, trafiłem pierwszym ciosem w szczękę. Śmiech ugrzązł w gardle znienawidzonego pijaka. Chciałem odwrócić ich uwagę od Ellen. To nie była pijacka burda, moi bracia mieli w sobie cząstkę kotołaka. W tym momencie, kiedy ja byłem zmęczony i sam, stanowili zagrożenie. Nie chciałem wdawać się w regularną bójkę. Cofałem się, niby to przyparty do muru, tymczasem starałem się wymanewrować tak, by dotrzeć do drzwi, prowadzących, jak sądziłem, do wnętrza szarego bloku. I słusznie, wpadłem do środka, biegnąc po schodach, najszybciej jak umiałem. Mijałem drzwi mieszkań. Słyszałem za sobą wściekłe głosy. Uratowało mnie okno, brudne, ale dawało widok na dach niższego budynku stojącego obok. Byłbym w stanie skoczyć. Otworzyłem je szybko i nie namyślając się długo skoczyłem. Ciężko uderzyłem w dach i natychmiast puściłem się biegiem dalej, przeskakując na kolejny. Dokonałem szybkiej przemiany i biegłem teraz w kociej postaci. Dużo łatwiej było mi teraz pokonywać przerwy pomiędzy dachami, widziałem także więcej w mroku.

Ellen?

Od Felixa do Chihayi

W sumie dzień rozpocząłem w miarę spokojnie, gdyby nie to, iż musiałem wstać o piątej aby zdążyć na samolot do Londynu. Miałem stamtąd jechać do miejsca, w którym mam dokończyć liceum. Wytrzymam ten rok użerania się ze wszystkimi i spieprzam jak najdalej od ludzi. Czasami mam ochotę ich wszystkich wytępić, powystrzelać jak kaczki, albo po prostu ich zabić własnoręcznie. Niestety nie mogę tego zrobić. A szkoda. Lukas wmawiał mi, że tu są ludzie, którzy będą w stanie mi pomóc. Zacząłem się zastanawiać, czy oni mnie tu do psychiatryka nie wysłali. Na szczęście okazało się po dojeździe, że nie. Ale wiem, iż chętnie by mnie zamknęli. Lot nie trwał długo, albo mi się tak wydawało, przez cały czas słuchałem muzyki, nie interesując się niczym dookoła. Kiedy samolot wylądował, wsiadłem w pociąg i ruszyłem do  San Lizele. Nie wiedziałem czego mogę się tam spodziewać. Wiem tylko, że ojciec płaci za mieszkanie i wysyłać mi będzie pieniądze. No tak, czego innego mógłbym się po nim spodziewać... Po dojeździe udałem się do nowego mieszkania. W prawdzie będzie mi teraz dużo łatwiej. Sam, kiedy tylko ze chcę, nikt mi nie będzie przeszkadzał. Jednak czułem, że w tym wszystkim coś nie gra, kiedy wjechałem do tego miasteczka poczułem jak jakaś energia uderza we mnie mocno, przyduszając wręcz. Zignorowałem to odczucie, jednak nasilało się z każdym krokiem zagłębienia się w miasto. Musiałem się przejść, ledwo wszedłem do mieszkania, rzuciłem walizki na środek i poszedłem. Błąkałem się po ulicach miasta, nagle przyszedł mi sms, nie wiedziałem od kogo, numeru nie kojarzyłem. Treść była jasna "Witaj. Czytaj do końca. Spotkajmy się za dziesięć minut przy starym zamku, wiem, że tobie zajmie to kilka sekund ale mi niestety nie. Nie ważne kim jestem, musimy się spotkać.". Tylko tyle było napisane, kiedy chciałem zadzwonić pod ten numer był już nieaktywny, jakby ktoś zniszczył właśnie kartę z numerem. Ni z tego ni z owego poszedłem w miejsce spotkania. Chwilę zajęło mi szukanie gdzie znajduje się ten zamek. Przybyłem tam pięć minut wcześniej, na szczęście nadawca wiadomości również pojawił się wcześniej.
-Witaj Felix. - uśmiechnął się jakiś mężczyzna wychodząc z ciemnego auta.
-Po pierwsze nie Felix. A po drugie kim jesteś i czego chcesz?
-Jak nie Felix?
-Nie nazywam się tak. Odpowiedz. - warknąłem zniecierpliwiony.
-Nie poznajesz mnie? - zapytał nadal się uśmiechając.
Przyjrzałem mu się dokładniej, wysoki facet, postawny, czarne włosy, gdzieniegdzie już posiwiałe. Lekki zarost, garnitur.
-Nie. Nie znam cię koleś. - mruknąłem.
-Ostatni raz mnie widziałeś na urodzinach swojej matki. Nie dziwie się, że mnie nie pamiętasz. - odparł trochę rozczarowany. - Zmieniłeś się. Ale nie po to tutaj jestem. Ja tu tylko przejazdem, miałem przekazać ci tę wiadomość. - powiedział wręczając mi małą kartkę z napisem.
Uważnie przeczytałem treść.
-Przekaż jej, że nie chcę jej znać i lepiej aby się nie pokazywała mi na oczy. - warknąłem, po czym ulotniłem się z miejsca.
Teraz wracałem do siebie, do nowego mieszkania, musiałem iść normalnie, gdyż było zbyt wiele tutaj ludzi. Po drodze wyrzuciłem kartkę za siebie.
-Ej!- krzyknęła jakaś dziewczyna. Odwróciłem głowę w jej stronę. -Nie wolno tak rzucać śmieci na trawę!- zawołała. Na co wzruszyłem obojętnie ramionami.
-Wyrzuć to do śmietnika! - krzyknąłem ruszając dalej, kiedy jednak zorientowałem się, że rozwija papier z wiadomością błyskawicznie znalazłem się obok niej. -Czy mówiłem, żebyś sprawdziła, co na nim jest?- warknąłem. Wyrwałem jej kartkę i wrzuciłem do śmieci.
Dziewczyna w zamyśleniu mi się przyglądała, jednak w końcu obudziła się i powiedziała:
-Wybacz. Nie chciałam.
Wzruszyłem ramionami i oddaliłem się. Teraz miałem jeszcze gorszy humor, bardziej nawet niż zwykle. Nie wiem dlaczego, ale zamiast iść prosto do mieszkania skręciłem w stronę przeciwną. Po chwili znalazłem się przy jakimś lesie, który rozpoczynał się parkiem. Przełączyłem piosenkę, która leciała i zacząłem iść głębiej w las. Nie wiem dlaczego, ale ciągnęło mnie bardziej tam niż do domu. Po głowie ciągle chodziła mi wiadomość od mojej matki. Chciała się mną zająć, no to się trochę spóźniła. Jakieś czternaście lat. W sumie ciekawiło mnie, dlaczego sobie przypomniała, że zostawiła syna z jakimiś debilami. I skąd wiedziała gdzie będę? Pewnie to intryga ojca. Tylko on wpada na takie pomysły. Trochę się zamyśliłem i nie zauważyłem kiedy wszedłem całkiem w las. Dookoła były same drzewa, ale gdzieś w oddali unosił się czyiś głos. Szybko za nim podążałem, aby sprawdzić kto jeszcze łazi po lesie. Trafiłem na małą polankę, niska trawa, rozrzedzone drzewa. Na niej była jakaś dziewczyna rozmawiała z kimś, była to ta sama co chciała sprawdzić kartkę. Oparłem się o drzewo i przyglądałem się co robi. Zorientowałem się, że rozmawia ze zwierzakiem. Nagle usłyszałem wycie, zbyt charakterystyczne aby go nie rozpoznać. Zagwizdałem cicho, a po chwili na polanie pojawił się śnieżnobiały wilk. Oczywiście nie był pozytywnie nastawiony do dziewczyny. Jednak coś go powstrzymywało od rzucenia się na nią i rozszarpania jej, a chciałem to zobaczyć... Znów cicho zagwizdałem, a Sharty instynktownie podniósł łeb go góry i spojrzał w moją stronę, uśmiechnąłem się prawie, że niewidocznie do wilka. Te natychmiastowo ruszył w moim kierunku, jak zobaczyła to dziewczyna odwróciła się w moją stronę. Zdziwił ją mój widok. a zwłaszcza, że w moją stronę biegł wilk, a ja stałem sobie jak gdyby nigdy nic.
-Uważaj! - zawołała, widząc, że nie uciekam.
Kucnąłem a do mnie przyleciał Sharty, przytuliłem go i wstałem.
-Na co? - zapytałem ironicznie.


Chihaya?

"Zaufanie jest jak zapałka. Drugi raz jej nie zapalisz."

KONTAKT: Howrse: Anabellak

Alice Sofia Hurt

19 lat | Kobieta | Feniks
OPIS:
Alice jest nieśmiałą dziewczyną. Lubi czytać książki, ale wszystkie, które ma, są lekko przypalone, ponieważ kocha bawić się ogniem. Zwykle podpala sobie palec, bierze jakąś małą gałązkę i ją powoli spala. Bardzo boi się innych ludzi, bo nie potrafi odróżnić łowców, od nadnaturalnych. Nie zaprzyjaźni się, jeśli naprawdę nie zaufa, konkretnej osobie, za to jak jej przyjaciel coś jej zrobi np.: zdradzi, już nigdy więcej mu nie zaufa. Teraz trochę o wyglądzie. Jej włosy są czarne, oczy są czarne, dlatego postanowiła, że będzie się ubierać na czarno. Jej oczy są podkreślone czarną kredką, paznokcie czarnym lakierem i jedynie usta są jasne i naturalne. 
PUPIL:
 Chyba nie ma takiego, ale to zwierzętom najbardziej ufa.
STOSUNKI:
Jej rodzice też byli Feniksami, ale zostali zamordowani przez łowców. W miasteczku nie zna nikogo.

"Śmiech jest lekarstwem, które każdy może sobie przepisać."

KONTAKT: Gmail: thethunderdust@gmail.com | Howrse: .Legolas


Jacob Sartorius

14 lat | Mężczyzna | Półbóg | Apollo
OPIS:
 Jacob jest wiecznym optymistą. Uśmiech nigdy nie znika mu z twarzy. Jest w 100% odważny. Rzucisz mu wyzwanie? Na 100% je przyjmie. Nie ma dla niego rzeczy niemożliwych. Nie cierpi egoistów. Na ich myśl... Yyyy... Nie chcesz tego wiedzieć... Często stara się być poważny, ale nigdy mu nie wychodzi. Ma miliard asów w rękawie. Zna każdy możliwy żart, nawet głupi i bezsensowny. Opowiada je każdemu. Nawet nieznajomym. Nie boi się udawać idiotów. Mówi do ludzi: "Jak tam życie?", "Ładny mamy dzisiaj dzionek". Kocha się uśmiechać. Podrywa każdą możliwą dziewczynę. No, warto dodać, że każda się rumieni. Uwielbia towarzystwo wszystkich ludzi. Wszystkich. Każdy znajdzie u niego miejsce. Ma pewien dar. Wywołuje na każdej twarzy uśmiech. Z każdym się też dogada. Bardzo trudno jest sprawić, by Jacob traktował cię na poważnie. Gdy pozna jakąś dziewczynę i się w niej zauroczy (warto dodać, iż chłopak traktuje zauroczenie tak: podrywa dziewczynę, pyta się, czy chciałaby z nim chodzić [czasami się nie zgadzają, ale to naprawdę wyjątek, ponieważ chłopak w poprzedniej szkole był najprzystojniejszy] , jest w związku 3 dni, a potem rzuca) bardzo rzadko jest z nią dłuzej niz miesiąc, ale kiedy tylko zauważy, ze jest to prawdziwa miłość, pielęgnuje ją i tak dalej. To tylko malusieńki fragment jego umysłu, ale to najistotniejsze rzeczy.
No to tyle, jeśli chodzi o charakter.
Chyba czas na aparycje...
Jacob jest doskonale wyrzeźbiony. Ma około 165 cm. Nie, nie nosi okularów, chociaż na zdjęciu jest w nich wyraźnie pokazany. To jedynie mój wybór zdjęcia. Ma brązowe włosy, wręcz kasztanowe. Jego oczy są tegovsamego koloru, lecz on nazywa je czekoladowymi, "bo tak ładniej". Nie chciał podać swej wagi, więc jej tu nie ma. Na jego policzkach często pokazują się rumieńce, których pochodzenie nie zawdzięcza wstydowy, tylko po prostu tak ma. Nie potrafi tego wyjaśnić. Ubiera się zazwyczaj w bluzy.... tak... chyba lepsze byłoby określenie zawsze. Na tyłku tylko i wyłącznie podarte jeansy "no bo tak". Jego stopy w rozmiarze 39 zdobią adidasy, czasem superstary.
Jacob potrafi grać na wszystkich instrumentach, najlepiej na gitarze. Również śpiewa. Swoją drogą... Nagrał 3 piosenki. Umie doskonale strzelać z łuku. Nic się przed nim nie ukryje.
PUPIL:
Jacob obecnie nie posiada towarzysza, lecz w niedalekiej przyszłości jest to możliwe.
STOSUNKI:
Jacob ma rodzinę i całkiem dobrze się z nią dogaduje, lecz zdarzają mu się kłótnie, ale to raczej normalne. Ma dużo przyjciół i z nimi również dobrze się dogaduje.

Od Gwendoline do Aleca

Podążyłam wzrokiem za wściekłym mężczyzną. Wrzasnąwszy coś do towarzyszącego mu stworzenia, szarpnął drzwi, tym samym wyrywając je z zawiasów i ruszył w głąb jakiegoś pomieszczenia, znikając w ciemności. Przez dłuższą chwilę wpatrywałam się w cień, dopóki z otępienia nie wyrwał mnie kobiecy głos, należący do młodszej siostry Aleca.
- To zawsze się tak kończy – westchnęła ciężko. Szybko odwróciłam wzrok, skupiając się na niej – Wspomnę choćby słowem o jego matce, ten wybucha, co skutkuje pójściem do piwnicy, gdzie przemienia się w wilka i szaleje, aż do wyczerpania – dodała, obrzucając spojrzeniem stół – Nie mam zamiaru tego sprzątać, niech choćby raz on coś zrobi – zachichotała, podnosząc się – Pójdę już spać. Tobie też to radzę, Alec nie przyjdzie do rana.
- Ja… - jęknęłam, zerkając na zegarek – Zapomniałam, że mam nocną zmianę w pracy. Bardzo chętnie bym została, ale sama rozumiesz – uśmiechnęłam się sztucznie, choć niezwykle żałośnie, podnosząc z krzesła – Dziękuję za naprawdę… Miłą… Wizytę. Przekażesz to Alecowi, prawda? Dziękuję – dodałam szybko, kierując się do wyjścia. Sięgnęłam po kurtkę, założyłam ją i otworzyłam drzwi – Na razie. – pożegnałam się, wyszłam i zamknęłam je za sobą, przez chwilę opierając się o nie.
Oddaliłam się na tyle, by mieć pewność, że Alice nie zacznie mnie śledzić. Niepewnie rozejrzawszy się, wyjęłam telefon z kieszeni spodni i odblokowałam go. Przyjrzałam się kranowi, szukając numeru Maisie. Gdy tylko odnalazłam odpowiedni ciąg cyfr, wybrałam go i zadzwoniłam do przyjaciółki. Ta, jakby na złość, odebrała przy drugiej próbie.
- Czego znowu chcesz? – mruknęła wściekle.
- Przyjedź po mnie. – odpowiedziałam twardo, zaciskając palce na komórce.
- Co znowu zepsułaś? – zapytała podejrzliwie, by za chwilę zacząć cicho chichotać – No dobra, gdzie jesteś?
- Ten park przy centrum, w którym ostatnio pokłóciłaś się z… Joel, tak się nazywał?
- Tak, nie musiałaś mi o tym przypominać, Stark – warknęła – Wiem, gdzie to jest. Już jadę. Czekaj tam. – dodała i rozłączyła się. Zablokowałam telefon, schowałam urządzenie do kieszeni i rozejrzałam się niespokojnie dookoła. Dzisiejsze wydarzenia skutecznie pogłębiły mój strach przed przemienionymi wilkami, a jednocześnie sprawiły też, że jeszcze bardziej pragnęłam poczuć się jak prawdziwy przedstawiciel swojego gatunku. Zapewne znowu zajmę się notatkami na temat procesu zmiany formy, będę poszukiwać kolejnych informacji, w czym pomoże mi, jak zawsze zresztą, Maisie. Na przyjaciółkę czekałam kilkanaście minut, a gdy tylko przyjechała, wsiadłam do jej samochodu.
- I jak było? – zapytała, gdy zamknęłam za sobą drzwi. Spojrzałam na nią niepewnie, przygryzając wargę i wbijając paznokcie w otwartą dłoń.
- Normalnie? – odpowiedziałam cicho, odwracając wzrok i wpatrując się w szybę. Dziewczyna westchnęła ciężko, ruszając.
- Miałam na myśli coś innego… Co robiliście? – westchnęła ciężko, jakby z mojej naiwności.
- Zaprosił mnie na kolację, a potem zabrał do domu.
- I tego nie wykorzystałaś? – zapytała z pozornym wyrzutem, zaciskając palce na kierownicy - Czasami nie wierzę, że jesteśmy przyjaciółkami – zaśmiała się cicho, zerkając w moją stronę.
- Nie jestem tobą, Tyrell – odparłam, wzruszając ramionami – Nie pieprzę się z każdym, kogo spotkam.
- Też tego nie robię… Albo robię, ale tylko czasami.
- Jeśli przez czasami rozumiesz zawsze, to się zgadzam.
- Nie przesadzaj. – westchnęła, przyspieszając. Kolejne kilka minut podróży milczałyśmy, nie próbując podtrzymać rozmowy. W przyjemnej ciszy wysiadłyśmy z pojazdu i poszłyśmy do bloku, a następnie do własnego mieszkania.
Przez kilka dni starałam się za wszelką cenę unikać kontaktu z Aleciem, jednak doskonale wiedziałam, że i tak mnie znajdzie, prędzej czy później. Odnalezienie mojego miejsca pracy nie było łatwe, wystarczyło zapytać o restaurację na specjalne okazje, a już wiedziało się, że jest nią 221B Baker Street. Właśnie wychodziłam z restauracji tylnym wyjściem, gdy usłyszałam charakterystyczny dźwięk. Wyjęłam telefon i odblokowałam go. Niemal natychmiast zobaczyłam wiadomość od Maisie „Czekam – M”. Uśmiechnęłam się i skierowałam w stronę miejsca, gdzie zawsze po pracy czekała brunetka. Teraz też tak było. Podeszłam do niej szybkim krokiem i ścisnęłam jej dłoń, gdy znalazłam się wystarczająco blisko.
- Na pewno? – zapytała, ruszając. Podążyłam za nią, równając krok – Ostatnio, gdy to oglądałyśmy nie skończyło się najlepiej.
- Tym razem zabiorę ci wino. – odparłam, chichocząc i jednocześnie wzruszając ramionami. Po chwili Maisie szturchnęła mnie łokciem.
- To nie jest ten Alec? – zapytała szeptem, zwalniając nieco. Podążyłam za jej spojrzeniem i mimowolnie drgnęłam. Nie chciałam go tu widzieć, przynajmniej nie teraz.
- To on – odszepnęłam, zwracając się do przyjaciółki – Ale nie wiem co tu robi.
- Ostatnio w ogóle z nim nie rozmawiałaś – odpowiedziała z wyrzutem – Pewnie chciał cię zobaczyć, w końcu cię kocha. To widać, Stark.
- No tak – westchnęłam ciężko – Ale ja nie chcę go widzieć. Nie w tym momencie.
- Powodzenia – poklepała mnie po ramieniu i oddaliła się. Westchnąwszy ciężko, podeszłam do Aleca stojącego nieopodal.

Alec?

Od Williama

Zawiera sceny drastyczne.
  Indianie wierzyli, że w Kanadzie i zachodniej części Stanów Zjednoczonych spotkać można wysokie, przeraźliwie chude stworzenia, o oczach pełnych jedynie głodu. Kiedyś byli to ludzie. Myśliwi, górnicy, poszukiwacze przygód lub zwykli nieszczęśnicy, którzy w wyniku jakiś zdarzeń, czy to tajemniczego opętania przez złe duchy czy walki o przetrwanie, spożyli ludzkie mięso. Stawali się potworami gorszymi od zwierząt, tracąc z każdą porcją własne człowieczeństwo. Zdobywali siłę, szybkość, długowieczność, ale kosztem uczuć, inteligencji, odbierania świata. To było niczym wścieklizna. Nagle światło zaczynało nieznośnie drażnić oczy, myśli krążyły wokół polowania, zabicia, zjedzenia, a potrzeba izolacji spędzała na odludzie, do ciemnych, opuszczonych miejsc.
  Nic nie sprawia takiego cierpienia, jak tracenie nad sobą kontroli. Z każdym zjedzonym kęsem mięsa, coraz szybciej przychodził głód, a wraz z głodem traciłem wszystko, co odróżniało mnie od monstrum. Jedynie sytość zapewniała trzeźwość umysłu, myśli, możliwość odczuwania emocji, ale z dnia na dzień coraz ciężej było ją osiągnąć i krócej trwała.
  Na podłodze chłodni leżało ciało. Jego klatka piersiowa była niemal doszczętnie rozszarpana. Strzępy mięsa zwisały w miejscu, gdzie niegdyś były trzewia. Krew już dawno zastygła, zbierając się na dnie ,,misy", tworzonej przez kręgosłup, żebra i cienką warstwę ostałej skóry. Prawa noga również wyglądała niczym po posiłku watahy wilków, podarte kawałki spodni przesiąkniętych posoką odsłaniały równie czerwone kości. Lewa jedynie lekko naruszona była, tak samo jak obie ręce. W znacznie lepszym stanie była głowa truposza, jedynie ślad pazurów przecinał twarz zastygniętą w przerażeniu. Nienaturalnie ostrymi zębami wgryzałem się w mięsień, połykając duże jego kawałki, czując jak powoli głód słabnie. Grzybiarz niestety znalazł się w nieodpowiednim miejscu i w nieodpowiednim czasie, wpadł w sidła. Nie miał szans uciec i zasilił tylko moją spiżarnię. Gdy nadeszła sytość, powoli wstałem, ocierając z ust krew. Zamknąłem oczy, czując się jak w narkotycznym transie. Błogość rozlała się w moim umyśle, przyćmiewając wszystko inne na krótki moment. Wspaniały moment. Przez chwilę poczułem się jakbym znowu był człowiekiem, jakbym był żywy. Muzyka wypływająca z gramofonu piętro wyżej przestała drażnić, a cieszyć, światło chociaż na moment było mniej uciążliwe. Zawiesiłem zwłoki na haku pod sufitem i wszedłem na górę, obmyślając jak zmyć ślady krwi na podłodze.
  Musiałem pozbyć się dowodów. Piękny szlak szedł od miejsca zbrodni aż do tego domu. Owszem, pewnie nikt nie przejął się zniknięciem jakiegoś grzybiarza, ludzie ciągle giną, a krew równie dobrze mogła należeć do rannego zwierzęcia, ale ostrożności nigdy za wiele. Posoka na wycieraczce mimo wszystko mogła zaniepokoić kogoś, kto przypadkowo się tutaj zgubił.

***
  Nawet okulary przeciwsłoneczne nie dawały dostatecznej ochrony przez jasnym światłem dziennym. Mimo wyjścia wieczorem i postarania się, by przemykać wyłącznie w cieniu, ból dawał o sobie znać. Nawet sztuczne lampy w markecie oślepiały, gdy do koszyka wrzucałem wybielacz, rękawice gumowe i parę innych rzeczy, które mogły pomóc w pozbywaniu się niewygodnych śladów.
  Jedynie w krótkim czasie po posiłku pozwalałem sobie na takie eskapady wśród ludzi. Tylko wtedy miałem na tyle trzeźwy umysł i siłę, by wytrzymać stres oraz pokusę z tym związaną. Nie narażałem się na zdemaskowanie. Skórzane rękawiczki zasłaniały dłonie z ostrymi pazurami, okulary chroniły delikatne oczy, a milczenie sprawiało, że dziwne, zwierzęce zęby zostawały ukryte. Byłem jak człowiek, niemal tak samo jak siedem lat temu, ale nie czułem się z tym komfortowo. Czułem wręcz paniczną potrzebę alienacji, ucieczki.
  - Kartą czy gotówką?
  - Hmm? - Ocknąłem się, podnosząc wzrok na blondynkę kasującą produkty. Miała jasny, promienny uśmiech, który tworzył urocze połączenie z błękitnymi oczami i jasną, ale zdrową skórą z rumieńcami na policzkach. Uroda jedynie lekko była podkreślona przez makijaż. Nie zwracałem na to jednak większej uwagi, nie potrafiłem skupić myśli na czymś innym niż widmo słodkiego, nieco mdłego smaku mięsa w ustach. - Ah. Gotówką. 

***
  Zapadła już noc, która zesłała ulgę na moje oczy. Dużo łatwiej było mi teraz podróżować, szczególnie na tak duży dystans. Długo trzeba było iść w las, by napotkać stary dom, w którym mieszkałem. Nie był duży, cały z zaczynającego próchnieć drewna. Wydawało mi się, że musiał być wcześniej zamieszkany przez jakąś staruszkę, która umarła i od tamtej pory stał pusty, opuszczony. Zawsze na myśl o nim przychodziła mi na myśl chatka babci Czerwonego Kapturka, stojąca gdzieś na odludziu. Zabawna wizja.
  Momentalnie zjeżyły mi się włosy na karku, a mięśnie spięły. Przez chwilę czułem się jak sparaliżowany, obserwując uchylone drzwi. Zbyt wyraźnie pamiętałem, jak je zamykałem przed wyjściem. Zdjąłem rękawiczki, by móc się obronić w razie ataku i niczym na polowaniu, bezszelestnie i powoli, wślizgnąłem się na ganek, odkładając gdzieś torbę z marketu. Przysunąłem się do drzwi. Uderzał we mnie obcy, intensywny zapach intruza. Musiał tutaj gdzieś być. Wcześniej nie wyczułem go, szedłem pod wiatr, ale teraz był bardzo wyraźny. Otworzyłem szerzej drzwi, krocząc w głąb domu, ostrożnie unikając miejsc, gdzie podłoga skrzypi.

Ktoś chętny?

17 lis 2016

Od Elenor do Jamie

-Oczywiście, moja droga. - Moriarty uśmiechnęła się sztucznie.
-Elenor, powinnaś nadrobić braki snu, a nie pić kawę litrami. - westchnęła Watson, patrząc na puste kubki.
-Zaczekajcie chwilę, zaraz wrócę. Nie pozabijajcie sie tylko, bo nie rozczytam tych dokumentów, jeśli będą poplamione krwią. - powiedziałam i skierowałam się w stronę kuchni.
Otworzyłam jedną z szafek i wyciągnęłam strzykawkę z heroiną, której, mimo, że starałam sie udawać, bardzo w tym momencie potrzebowałam. Oparłam się o kuchenny blat i wbiłam igłę w zgięcie łokcia. Powoli wstrzyknęłam sobie niedużą dawkę, by znacznie się pobudzić, ale zachować pełną poczytalność. Zaczekałam chwilę, aż narkotyk dotrze do krwioobiegu. W tej chwili w drzwiach pojawiła się Joan. Gdy zorientowała się, co zrobiłam, szybkim krokiem podeszła do mnie i wyrwała mi strzykawkę.
-Wiesz, że tym możesz doprowadzić się do śmierci. - wycedziła kobieta, zabierając mój nieduży zapas z szafki.
-Nie będziesz mi nianczyć, Watson. Od tego masz Alexandra. - warknęłam.
-Nie pracuję już z nim. - odparła, wylewając heroinę do zlewu.
-Nie trudno było się domyślić, co zamierzasz robić w kuchni. - Jamie uśmiechnęła sie drwiąco, opierając się o framugę.
Zignorowałam blondynkę.
-Związek wam się rozpadł? To przykre. - poklepałam szatynkę po ramieniu, zabierając ostatnią strzykawkę z narkotykiem i chowając ją do kieszeni.
-Oddaj to, Harvey. - zażądała Joan.
-Nie zamierzam stosować się do żadnego z zaleceń, pani doktor. - odparłam.
Posłałam kobiecie ironiczny uśmieszek. Ta próbowała odebrać mi heroinę, jednak niższa ode mnie o czternaście centymetrów nie miała szans.
-Albo wiesz co? Bierz sobie, co chcesz, to ty zdechniesz jako ćpun. - warknęła i zaprzestała prób odebrania mi narkotyku, patrząc na mnie spode łba.
-Mi pasuje. - uśmiechnęłam się zwycięsko.
Położyłam strzykawkę na półce w szafce, do której osoba poniżej metr siedemdziesięciu centymetrów wzrostu się nie dostanie.
Moriarty dalej stała w progu, śmiejąc się. Wyszłam z pomieszczenia i kierowałam się do biura, kiedy usłyszałam pukanie, choć ciężko to tak nazwać, do drzwi. Atkins, tylko on tak wali. Otworzyłam, wzdychając ciężko. To się nie skończy dobrze..
-Witaj, Aleksandrze. Co wam wszystkim się tak na odwiedziny zebrało? - zapytałam, z niechęcią patrząc na mężczyznę.
-Witaj, Elenor. Tknęło mnie coś, by do ciebie zajrzeć. - odparł chłodno. - Pozwolisz, że wejdę.
-Nie pozwolę, mam klientów. - mruknęłam, zamykając drzwi, jednak detektyw nie pozwolił mi ich zamknąć do końca, stawiając stopę między nimi.
Uśmiechnął się teatralnie i wszedł do domu.
-Wynoś się, Atkins. Nie pozwolę znaczy dokładnie to, co mówi samo za siebie. Nie wyrażam zgody. Nie masz żadnego nakazu przeszukania, nic, więc bądź tak miły i wyjdź. Proszę, obok masz drzwi.

Moriarty?