Od Jamie do Grimalkin

- Dlaczego tyle ci to zajęło, staruszku? – zapytałam złośliwie, ściskając dłoń mężczyzny siedzącego obok mnie. Głupiec nadal sądził, że widział mnie kilkaset lat wcześniej, jednak, mimo to, wydawał się być przydatny ze swoimi umiejętnościami podróży w czasie i możliwości zmieniania jego biegu.

- Staruszku? – uśmiechnął się, popijając zamówiony wcześniej rum.

- Cisnęło się na usta. Średnia długość życia w tamtych dniach wynosiła trzydzieści pięć lat. No, dla wszystkich innych.

- Nie wiedziałaś, że to ja?

- Nie zapomina się człowieka, który uratował ci życie. Miło cię widzieć.

- Odniosłem odwrotne wrażenie, gdy groziłaś, że mnie zabijesz.

- Moriarty musi dbać o reputację.

- Niezły głos, jak to robisz?

- Lata praktyki.

- Kiedy ostatnio cię widziałem, stałaś na ślubnym kobiercu obok niezwykle przystojnego mężczyzny. Byłem z ciebie taki dumny.

- Dumny? Nie było cię tam.

- Owszem, byłem. Nie widziałaś mnie, ale ja ciebie tak.

- I tak po prostu mnie tam zostawiłeś?

- Wszystko było w porządku?

- Podczas ślubu z tym, którego nigdy nie kochałam? Nieważne… Teraz jesteś tutaj.

- Powinniśmy to uczcić.

- Nie, to nie wizyta, muszę coś zrobić. Szukam przedmiotu obcego pochodzenia, którego nie powinno być na Ziemi w tym stuleciu. Tak wyszło, wiesz, moje urządzenie zaprowadziło mnie tutaj. To nie był… Nie było… Ja…

- Chcesz powiedzieć… Że nie przybyłeś po mnie?

- To zbieg okoliczności. Przykro mi, Jamie. – westchnął ciężko, odkładając pustą szklankę. Nie był skory do pomocy, więc musiałam zacząć przedstawienie, by zmusić go do działania.

- Kim jest Jamie? – zapytałam, starając się grać kobietę, która nie pamięta nic ze swej przeszłości.

- Tobą, tak masz na imię. Jamie, córka Hugha. Śmieszka. Nazywałem go Śmieszkiem, pamiętasz?

- Tak. Chyba pamiętam wioskę.

- Kochałaś tę wioskę.

- Skoro tak mówisz.

- Wszyscy tam byli gotowi za ciebie zginąć.

- Teraz nie żyją, a oto ja… Wyszło na jedno.

- Jamie… - szepnął, odwracając głowę i wpatrując się w butelki alkoholu, znajdujące się przed nim.

- To nie jest moje imię – powiedziałam twardo, zwracając jego uwagę – Nie pamiętam go nawet.

- W takim razie jak się nazywasz?

- Ja.

- Tak, ty, z nikim innym nie rozmawiam. Przynajmniej teraz.

- Nie, nazywam siebie Ja – spojrzałam w jego jasne oczy – Wszystkie inne imiona umarły razem z tymi, którzy je znali. Ja to ja. Niczyja matka, córka, żona. Moja własna towarzyszka. Jedna. Nieprzywiązana. Samotna. Tak, czy siak, powinnam już iść. Obowiązki wzywają. – podniosłam się, szukając wzrokiem kobiety, z którą miałam porozmawiać. Udało mi się odnaleźć ją w tłumie mężczyzn, kiedy przepychała się, by móc przejść. Szybkim, ale niespokojnym krokiem, podeszłam do niej, chwyciłam za rękaw i pociągnęłam za sobą. Dopiero, gdy znalazłyśmy się w możliwie najcichszym miejscu, puściłam ją.

- Jaką cenę muszę zapłacić, byś współpracowała ze mną i moją organizacją?

Grimalkin?