Mimowolnie zerknęłam na wylot lufy, muskający prawą skroń, a
następnie skupiłam się na ostrzu, niebezpiecznie stykającym się ze skórą na
szyi dziewczyny. Wzdychając ciężko, niemal teatralnie, odsunęłam nóż i
schowałam go do wewnętrznej kieszeni płaszcza. Mutantka dopiero po kilku
chwilach odsunęła, należący do mnie, pistolet, ale nie ukryła go. Niemo grożąc
mi, oczekiwała na potwierdzenie tego, że może dołączyć do mojej organizacji.
- Nie tutaj – szepnęłam, zerkając za siebie. Zza rogu wyszła
dziewczyna, czytająca jakiś tekst na telefonie – Chodź. – chwyciłam mankiet
bluzy niedoszłej morderczyni i pociągnęłam ją za sobą, prowadząc do ciemnego, cichego
i opuszczonego, zaułka. Rudowłosa, mrucząc pod nosem niewyraźnie wyzwiska
skierowane w moją stronę, niechętnie, nieco ociężale, ruszyła za mną. Puściłam
ją dopiero po tym, jak nasze sylwetki zniknęły w mroku.
- Co to miało być? – zapytała lekceważąco, obracając w
dłoniach broń palną.
- Odwrót, moja droga. Ale to nie jest ważne, powróćmy do
naszej jakże, hm, fascynującej rozmowy – uśmiechnęłam się, zdejmując okulary.
To przebranie zostało pozbawione sensu już kilka minut temu, nie warto to ciągnąć
– Jakie warunki miałyby gwarantować twoją lojalność wobec mnie?
- Przede wszystkim, żaden z twoich ludzi nie może znać moich
danych osobowych.
- Za późno. Mój informator je zna.
- Liliann ma być bezpieczna – kontynuowała, ignorując moje
wcześniejsze słowa – Wymagam także, bym to ja decydowała o sposobie morderstwa.
- Gwarantuję bezpieczeństwo panny White, jednak, co do
ostatniego wymogu… A zresztą, niech będzie. W zamian za te absurdalne
przywileje, oczekuję niezachwianej wierności, nie życzę sobie słowa sprzeciwu.
Za każdą niesubordynację zostaniesz ukarana, tak jak inni. Teraz, czas na
poznanie naszej przewspaniałej siedziby. – odparłam spokojnym głosem, wyjmując
telefon z kieszeni płaszcza. Odblokowałam go i w kilka chwil napisałam
wiadomość do pająka, informując go o nowym nabytku i o potrzebnym transporcie
do siedziby. Wypchnęłam pannę Morgan z zaułka. Po kilkunastu przemilczanych
minutach, jeden z moich ludzi przyjechał nowoczesnym samochodem, zatrzymując
się przy nas. Podeszłam do drzwi i otworzyłam je.
- Liczę na tę przyjemność, będącą możliwością dłuższego
spotkania z tobą. – uśmiechnęłam się, wskazując na czarne auto.
Hope?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz