Od Ilji

"Przykazanie „Nie zabijaj” oznacza, że grzechem staje się dopiero zabijanie bez szlachetnej, moralnie uzasadnionej przyczyny. (…)
Czy to na pewno wiadomo? Mamy prawo decydować, która przyczyna jest szlachetna i moralnie uzasadniona? Czy to nie świadczy o naszej arogancji? Niewierni uważają, że zabijanie chrześcijan jest sprawiedliwe. Skoro chrześcijanie zabijają chrześcijan, to czym różnią się od niewiernych?”
Leżałem z zamkniętymi oczami, słuchając spokojnego, głębokiego głosu lektora. "Rodzinę Borgiów" przesłuchiwałem już kolejny raz. Ziewnąłem wyciągając nogi na dywanie. Wyczułem kroki, a potem coś trąciło mnie w udo. Otworzyłem oczy, by zobaczyć swojego pana, patrzącego na mnie z oczekiwaniem. Zdjąłem słuchawki i podniosłem się, by usiąść. 
- Tak? - spytałem, uśmiechając się ciepło. 
Nareszcie wrócił do mieszkania, ostatnio nie było go zbyt często. Odkąd wrócił nie zwracał jednak na mnie żadnej uwagi. 
- Mam dla ciebie nagrodę. Byłeś dobrym chłopcem - wyciągnął dłoń, mierzwiąc mi włosy. 
Uśmiechnąłem się jeszcze szerzej i wtuliłem w jego rękę. 
- Wyjdziemy. Mamy nowe zadanie, ale potrzebujemy kogoś do pomocy. 
Zamrugałem i odsunąłem się, patrząc na łowcę zaskoczony i nieco wystraszony. Czy chciałby mnie wymienić? Czy uważa, że się nie nadaję?
- Będziesz musiał być dla mnie grzeczny, rozumiesz? Nie możesz być niemiły.
- Oczywiście - skinąłem głową z poważną miną. 
Poklepał mnie znowu po głowie. 
- Świetnie. Idź, zrób nam coś do jedzenia. Potem wychodzimy. 
Pognałem do kuchni, rozglądając się po szafkach. Z zadowoleniem spostrzegłem, że mogę zrobić naleśniki. Collin lubi naleśniki. Nucąc pod nosem zacząłem mieszać ciasto. 
Posmarowałem je czekoladowym kremem i zwinąłem zgrabnie. 
- Collin - zawołałem, wychylając się z kuchni. 
Przyszedł, po sposobie, w jaki chodził, byłem w stanie stwierdzić, że miał dobry nastrój. 
- Kto to jest? - spytałem cicho, gdy już usiadł przy stole. 
- Antynadnaturalny. Może się przydać - wyjaśnił krótko. 
- A sprawa? - zaryzykowałem kolejne pytanie. 
Zabrał się do jedzenia, milcząc. Czekałem cierpliwie, dobrze wiedząc, że ponowienie pytania nic mi nie da. 
- Spora grupa wilkołaków. Wataha, ale bez młodych. Jest ich na tyle dużo, że nie damy sobie rady sami, bez zbędnego ryzyka - odpowiedział po dłuższej chwili. 
- Rozumiem. Będę miły, obiecuję - oparłem głowę na dłoni, patrząc na łowcę z nadzieją na pochwałę. 
Niecierpliwiłem się. Tyle już siedziałem w domu, nudząc się jak mops. Niemal podskakiwałem pod drzwiami. Collin patrzył na mnie z rozbawieniem. 
- Bądź dobrym kundlem - rzucił tylko. 
Zrozumiałem rozkaz, błyskawicznie zmieniając formę. Na mojej szyi wisiała skórzana, czarna obroża, do której Collin przypiął smycz. Wyszliśmy z mieszkania, spotykając po drodze sąsiadkę. Ta, jak zwykle, pociągnęła mnie za ucho i kiedy zwróciłem na nią uwagę, poczochrała po grzbiecie. Zamachałem ogonem, nie przysłuchując się rozmowie, jaką prowadził z nią Jamison, gdy zjeżdżaliśmy windą. 
Nie miałem pojęcia gdzie idziemy, ale nie zwracałem na to większej uwagi. Rozpraszały mnie wszystkie zapachy i dźwięki. Doszło do tego, że pan musiał pociągnąć za smycz, by zwrócić moją uwagę na to, że wchodzimy do pobliskiego baru. 
Nie podobał mi się ten zapach. Alkohol, nieznani ludzie i plastik. Collin przywitał się z młodą kobietą siedzącą przy jednym ze stolików. Umieściłem się pod meblem, dysząc, bo w pomieszczeniu zrobiło się stanowczo za gorąco. 
Mimo tymczasowego braku zajęcia, nie straciłem czujności. Kątem oka obserwowałem nieznajomą, gotów skoczyć do jej gardła, gdyby odważyła się zrobić cokolwiek mojemu panu. 

Anthony?